Nevrotik Şiiri - Ayşe Uçar

“İçinizde olmayan şiiri, başka hiçbir yerde bulamazsınız”. /Shelley

kısa heceli
uzun soluklu gece
rüyanın gözlerinden seviyorum seni
üstünde uzun siyahi palto
bir gölgeyi kesiyor tırnakların
bulutlara uzanmış ayakların uçarı
yollar, nehirler kadar t-aşkın

öylece sarıyor evreni varlığın
bakıyorum güneşte bir nokta
yağmurun eteğinde mavi hüzün
biliyorum kedere dokunmak,sana dokunmak
bu pencereler su kuşları kadar ıslak
bu duvarlar bu oda antik çağ mahzeni gibi
rutubet çekiyor kirpiklerime

everest kadar zorlu
sahra yıldızı kadar gizemlisin sevdiğim
buzdan keskinliğin, uçurumlardan suskunluğun
oysa bilmiyorsun bıkkınlık çiçeklerini emen zamanı
ve sırları gizleyen geceyi

söylesene hangi gök taşır
hangi toprak saklar bizi
ikimizde ruhlarına ağlayan bulut
gideceğimiz yer, varacağımız durak hangisi?
mum ışığında ses bileyen akşamları dinle
ürkütücü bir yalnızlık
ve fısıldayan aynalar

ölü günlerin açlığında
yokluğun terkisinde aşk
düşünmekse vahim,yine de umut
su gibi hava gibi
ekmek gibi

sen ağaç ol ben sarmaşık
estikçe rüzgâr koptukça fırtına sarılalım
şiirlere bırakalım kendimizi
ister öldürsün ister yaşatsın dizeler
belki bir şairin kelimesinde
bir rüya kapısında

kim bilir
belki de bir masal diyarında vuslat
nevrotik hezeyanların gölgesinde, kaf dağının ardında
anka’nın çığlığında...

18-10-2014