Nevbahar Şiiri - Veli Gizir

Tarağın dişleri gibi dizilmiş kavaklar,
Zümrüt renkli ipekle kaplanmış topraklar,
Çocuğa örtülen soğuk yorgan gibi bulutlar,
Ne denli özlemiş başak gözelerini koyunlar.

Yiğit adamın sekinete uğraması gibi dağlar,
Rengarenk tepelere galebe çalmış al boncuklar,
Yuvasından çıkan ak gelincik gibi ırmaklar,
Zaman pervane, dönüyor akşam ve sabahlar.

Vuslata ermiş boz serçenin kanadında ışıklar,
Yerden göğe doğru uçsuz bucaksız manzaralar,
Minareler elif olmuş, vav, he olmuş tohumlar,
Okuyana ayet ayet açılmış kitap ve sayfalar.

Tahtaya atılmış bir çizik gibi uzanmış yollar,
Evlere abdest aldırıyor ılık ılık yağmurlar,
Zihinde buğulu camdan bakıyor aylar yıllar,
Heyecan her yeri sarmış nisyana uğruyor anılar.

Nefes nefese kalmış koşuyor vakitler ve atlar,
Bir o kadar sakin bir o kadar delikanlı rüzgarlar,
Arap bir kıza meftun olmuş kuşlar, kırlangıçlar,
Cefa çekip de sefaya şahit sevinçli nevbahar.

Âbir...