Neslihan Çelik Şiirleri - Şair Neslihan ...

yorgun bir yamaç bıraktım yanına terlemişti gözlerin parmaklarım çöldü kuruttum. giderayak uğramıştım rüyana soluğun sızlıyordu tepelerden düşüyordun, ürkektin bir açık denizdin korkak bir gemiydim sana. karanlık efil efil sessizlik çağıl çağıldı seninle dönüyordum bir o yana bir bu yana kıyamadım, uyandırmadım uyudum aynı rüyada. Neslihan Çelik

talan ettiler soylu kirpiklerini
kabul etmedi,
toprak giyindi çocukların.
kuytular ev
evler kuytuyken sabahsız kadınlara
dili tekti, kahrı yekti vahşetin.

ırmak göğe ellerini açar mı

kuş kanadı hepten yere konar mı

alev topuysa lokması fikrimin

başsız bir ıslık gibi beklemek
önü belli sonu belli,
en şaşkın haliyle koşarsa
dinlenirken dolar peteği.
dalgacı bir evren dudağında
kimine zor da

sildiğimiz cümlelerden bir öykü dererler yetim bir merdiven bizde kalan hep kendi sonları bize iz bu kez kendi öykümüze çıksın basamaklarımız

bulutları emzirir
her damlasıyla kirpiğinin,
gidilmiş yollar iskele gözlerine
ve mavi bir ıslık güneşin dilinde,
nazlı nazlı geçit verir dağlar
denizmen kuşlar koşmaktadırlar,

sağır suskunluğunda kalmış
tüm hazırlıkları pandomim kılıklı
ve ekmek kırıntıları düşmüş
bir masayı siliyor parmakların ayazı.
kazıyor elde gece
sürüyor ayak uçlarında debelenen uykuyu

özkıyım faka basmış korsan hücreleri… nefret alası, dehşet sarısı kapı önünde hediye paketi, ambalajında bitik başlangıçlar. balkonuna çık ay karası indim gecelerine. bir bardak çay iç tüm kırıklıklarımı hayal ettim de demledim… rüyalarına işgalciyim vurdumduymazlığına direnişçi el koydum arsız alanlarına benleştirmek var mülkiyetini. açar, kanarsa tekemen ruhun açar kozası yüreğimin.

iliştirip ağzını soğuk bir çeşmeye
-vardiyası bitmiş beşuş iklimim
tanımadığım bir kentte-
son damlasını azat etmiş
bir dimağ yudumlar mısın.
gözlerin, silyon feneri.

uyudu uyandı
vapura yetişti
işe yetişti eve yetişti.
yaşama parmak ucunda,
bahara yine yetişti.
bu ne kusursuz sevinç