Neslihan Çelik Şiirleri - Şair Neslihan ...

döke döke soluk bir tutam düşe yaza kaçak bir seher ferman eyle, rüzgar gülü demir atsın bu kıyıya ya alesta alabora. göçmen gözü yurtsuz kalbi bilmem nasıl sızmış tabyalarıma kimin ahı kimden çıkmış anlasam hangi gülüş bende kısır kalmış. anlasam hangi gölge bende esir kalmış

gülerken beni ağla dedi özyitim
beni uyu beni uyan
her sabah yıkadığın benim yüzüm
yumduğun benim elim olsun istedi.
karlar küskün yağmadan
tüm ağaçlar harami

her sabah elin yine vaha
ötesi patikan olsun,
tutuşturup çeperini
aklına mıhlanan yazgının,
kahkahaya dur kederli bir yokuşta.
unutma

yağmayi haketti bu damla hem sen demledin. bulutlarım renk renk toprağın tualim ama yine ve yine kıyıya vurmuş sesim... Neslihan Çelik

gecenin dargını geceye vuruldu
çoğalttıkça ölüyor cümleler.
sabahın sessizi sabaha meyil verdi
dinlendikçe ağrıyor kelimeler.
kop yaprak oyuna karış
beklegillerden rüzgara salın

uzandım
hazırım,
yıldızlar saçlarından parmaklarımda
kimliksiz bir ağrı göğsümdeki
rüzgarın bahsi var kulaklarımda.
beynim uçurum

bu kez göğüs kafesinden yıldızlar kaymazsa
yurt edindiğim çiçeklerin,
son kez beklet akşamlarımı.
muhacir sözlerim
ne yapsam beni dinlemiyor,
kim silmiş kayıp çizgilerimi

nehir düştü bir kelime ateş sağdı ağır ağır badem gözlü gökyüzü uykuya durdu, mateme sağır. Söyle kandil bu nasıl rüzgar, kulağım kum torbası kalkışmış bize çığlıklar. ölüm nafile miydi tanıksız mıydı bu yaşlı şölen, kırkı çıkmıştı ağıtların çoğu kırkına varmadan. sus kandil diri baş nefessizken biçare sustuysan, sus… döne döne parlarken sen her adımda el vurdular turnalarına sustuysan sen, hep sus… sön kandil seyreylersen bir daha, sön masalsan beşiğinde yüreğime ya sen beni ya ben seni….

darp ederken ateşe banmış ellerim

en güçlü yerinde bıraktığım fedalarımı

eğilip almaya aksini bulacak mı unuttuklarım

ertelenmiş bir iltihak bu
geç kalan susturulmuş bir ritme
her siperi ben kazmasam da
çarpılarak çekilmekteyim hücrelerime.
çoktan beyaz bayrak dikmişim
geçtiğim sokakların isimsiz nasırına