Nesir / Mağaralı Şiiri - Taş İskele

Mağarasından çıkar bir adam.
Dünyası orasıdır. Dünyayı orası sanır. Önce güneşi tanrı edinir, gözleri alışmıştır karanlığına,kamaşır birden gözleri, tanrısını görünce.

Biner merak atına. Hayatı tanır. Dere tepe düz gider.
Denizi görür.
Konuşası gelir.
O da mağarasındadır sanki.
Bağlı, bağımlı...

Denizin içine kadar uzanmış, yüreği yosun bağlamış taş iskele söze karışır.
Terk edilmişlik sadakatı gerektirir der.
Bütün ekol, okul, öğreti, ilahi kelam...
İnsan nankördür der, vesselam.

Devam eder, sen çok kirlisin ama kirlenmemişsin der.
Anlamaz adam.
Su kirini çıkarır insanın, kirlenmişliğine faydası yoktur der.
Yunmak ister adam.
Atlar denize. Denizin de enasır-ı erbadan havayı barındırdığını bilmez. Havasız kalır. Boğulmaya yüz tutar. Tutunur iskelenin taşına, telaşla atar kendini hayatın içine.
Nefessiz kaldım der.

Aşk der, taş iskele...

Tanrısı güneş onu kurutmaya başlar, rahmet eder ona.

Taş İskele sadakatine döner, susar.

Adam ufukları izler, konuşur gökyüzündeki tanrısıyla. Tövbeler eder kirine. Teselli bulur kirlenmemişliğinden. Şükürler eder.
*
Derken,
Yaralı bir balık yaklaşır kıyıya.
Görür onu mağaralı adam.
İyilik meleği olmuştur kirlenmemiş yüreği. Ölümüne atlar denize. Kurtarmak için balığı. Tutar atar taş iskeleye. Alışmıştır denize. Tedbirlidir artık. Açılmadan, kirinden arınası gelir denizin kıyısında.

Oysa,
Bir hayat kurtarmanın kibrinden kirlenmişliği başlamıştır adamın.

Tutunur taş iskeleye, çıkar kıyıya..
Balık ölmüş, adam kirlenmiştir.
Oysa doğasında bırakmalı can taşıyanı,
Gerektiği zaman,
Gerektiği kadar diye düşünmüştür taş iskele...

İlk kez doğru söz çarpar adamın suratına  öfkelenir,
Öfkesinden
Terk eder taş iskeleyi.
Taş iskele gülümser,
döner terk edilmişlik sadakatına...

Sever insanı,
Doğasını....

Sevmek de vefa ister der sessizce...