Nesir / Kör'ümser Deli Şiiri - Taş İskele

KÖR kuyunun derinliğinde, açmışsın perdeyi hayat gailesi adlı kurguya, inmişsin deli boğar sığlığa. Deli işte, boğuldu şaşkınlığında akıl. –akıl biraz olsun şaşırmalı, değil mi, deli?- Anlamsızlık tufanında, gemisini yapıyor deliler, akıl denizinde gözükmesin kara toprak. Batır italik yüreğine, bir deli yüreği dalga dalga geçsin metrajı belirsiz yokluğun varlığı, varlığın yokluğu cümle perdesinden. Deli’nsin dibi anlam verilen, tüm anlamsızlıklar. Anlamsızlık denilen tüm anlamlar sökün etsin saçma saçma, aklın tufanına.

Gömleğini üzerime giydir deli. Bol gelsin. Gömleğimi giy üzerine, dar gelsin. Yakışık almaz ya, böylesi daha delice. Cebinde “asal” közün kalmış olsun, cebimde bakışın. Bakışında gözüm kalsın deli. Gözümde özün.

Gülümsedim. Hayat gailesi denen sığlıkta boğuluyorken hiçlik, sordular, “neden gülümsedin”, “hiç” dedim. “Asıl” gülümseteni düşüne dursun akıl, gülümseten gönlümdeki “ asal”…

Bir varmış, bir yokmuş…

Yol bilmez deli. Deliyi yol bilmez. Yola gelmez deli. Az gitse, uz gitse, dere tepe düz gitse, dönüp arkasına bakmaz deli. Önünü de görmez, sonunu da, hesap etmez deli. Alamettir gemisi, menzili kıyamettir; meçhuldür hiçlik. An’da saklıdır, onda saklı olan hiçlik. Saçmalar savruldukça suskusundaki çığlıktan, nice gömlekler biçilir ıslahına. Kıyametini yaşar yer;
yer gök dokunsa ahına.

Ah etmez deliler, perdede yansıyan hiç’bir varlığa. Hal diliyle konuşur deli, sığ’dır görüntü hayat misali.

“İdris’in iğnesiyle, diktim Eyüp’ün sabrını içime. Davud’un örsünde dövdüm lal dilimi, sessizliğin kuyusu oldu KÖR gözüm, Yusuf misali atıldı KÖR kuyuya, KÖR etti beni hasretin Yakup misali. “

Kör,
Kör,
Kör…
Körüm ben…

Dellendim deli. Yazan ben olmadığımdan bilir’im.
İM bilir, bütününü…

Ben bilmem deli, ben bilmem…

Hoşça kal,
Bana vedayı sevdiren deli,

Hoşça kal,
Kendini bir vedaya sığdıran deli…

Sen ki kendine sefere çıkmış gemi,

Ki ben
taş iskele,

Yerim belli...