Nesir / Demo Şiiri - Taş İskele

Bir sevgili gibi vefalıydı ölüm…
ne zaman ve nereden geleceği belirsiz.
Ve de bir sevgili gibi vefasızdı ölüm…
bir tabutu dahi
çok görecek kadar.

Hayatı düşünmek dururken ölümü düşünmesi gücüne gitti meczubun,
içine
iç karatan bir sıkıntı çöreklendi.

Gözleri perdelenmişti.
Perdeyi her açtığında diri ölüleri görüyordu.
İçindeki ışığı söndürüp, karartma yapması yararsızdı.
Ölüm sinmişti üstüne.
Ve ölümün,
atmaya çalıştıkça yapışan bir kimyası vardı.

Kabullenmek ancak ölümü atıl kılıyordu.
Hayatı atıl kılmıştı oysa meczup.

Yaşayan ölülerden ıraksayalı kendini çok olmuştu,
kabullendi içinde yaşayan ölülerin insanlığını, gitti.

Gitti, ta gerçek ölülerin mezarlığına.

Mezarlıkta bir süre serviyi düşündü.
Düşündü servi mi mezarlığı seviyordu, mezarlık mı serviyi?
Bu kırpıntı bir an hayata döndürdü kendini.
Ona göre hayatın sevgiye eşitliği vardı.
Servi ile mezarlığın sevgisinin ancak karşılıklı olması gereğine karar verdi.
Çünkü bu dünyada karşılıklı sevgi ancak uzun zaman birlikteliğin şimendiferi olabilirdi. Hükmü bu yöndeydi.
Yine de içindeki ayrık otunun farkına varmıştı.
Özeleştiri tırpanıyla daldı içine.
O ayrık otunu biçip, iyiden iyiye rahatlatmıştı kendini.

Sevginin karşılıklı olmasını düşünmesi utandırıyordu kendini.
Bu kararını ayırt etmiş, temyizini kendine açıklamıştı.
Birinci ve ikinci tekil şahsın birbirlerine karşılıklı sevgisinin, diğer tekil ya da çoğul şahıslarca karşılıksız görülebilmesi…
Sen’li ben’li yaşamak..
işte sevginin gerçeği dedi.

Ve döndü mezarlığa, elini serviye dayadı.

-Ne güzel, mezarlıkla birbirinizi karşılıklı
ama
hiçbir karşılık beklemeden karşılıksız sevebilmişsiniz dedi.

***

Mezarlığı birden puslu hava kaplamıştı.
Konukları yeni bir konuğun geldiği beklentisiyle ayağa kalkıyordu birer birer…
ölülerin yanılgısıydı bu…
o yaşıyordu…
…kâmil olup, sırra ermişti…
erdiği sır, sırların sırrıydı.
Yaşarken öldürmüştü kendini bir an.
Yine de korkmuş, ilk akla getirdiği korkunun ecele faydasızlığı olmuştu.
Ölümden öte köyü düşünmüş,
Korkusunu yenmişti.

kimdi hayatı veren,
kimdi hayatı alıp yerine ölümü veren,
ölüm sonrası yeniden dirimi veren kimdi?

Düşündü.
Diriler mezarlığında yaşadığı geldi aklına.
Bağırdı.
Sesinin meçhuller deryasında yankı bulacağı umuduyla.
Ses ölülerin arasında sıyrılıp geçti.
Geldi oturdu kendi kulağına.

Yankıyı anlamlandırdı.
Ses bir yere çarpıp, geri geliyorsa yok olmuyordu.
Çoktan bilineni, kendisinin yeni keşfetmesiydi belki de…

Ses vermeyecekti.
Ölüler sesten ne anlardı hem.
Acaba bu fanilerin en bilgesi hangisidir meramı ile tüm ölüleri süzerken, ölüler onun ne düşündüğünü anlamıştı.
Tüm ölülerin bir ölülünün etrafında pervane olduğunu görüyordu.
O olmalıydı.
Yaklaştı.

-Siz yaşıyor musunuz? diye sordu.

-Bilmiyoruz…

-Yaşadınız mı?

-Hatırlamıyoruz…

Şaştı bilge ölünün sözlerine,
-Nasıl olur, yaşamasaydınız ölmezdiniz ki dedi.

-Sen ey bilinmeyen dedi ölü…
ve devam etti.

-İlk rahme düştüğünde, yapıştın cidarına, seçilmiştin. Oysa kendini seçen sendin... Önce tutunmayı öğrendin, göbek bağı ile içinden kaçmak istediğin yaşama.
Bilmediler gözyaşı ile vaftiz olduğunu.

Tüm bunları hatırlıyor musun ki? dedi.

İrkildi.
Hatırlamadığını onayladı.
Gerçeği bilecek ancak ölümdü.
Anladı,
Ölülerin yaşayıp, yaşamadıklarını bilmemesi, bilmediklerinden değildi.

Kaçmak;
ardına bakmaksızın kaçıp hayata dönmek istiyordu.
Bilge ölü bırakmıyordu.
Sözü bitmemişti.

- Nasıl ki rahme çok kalabalık düştüğünüz an kendini seçtiysen, dünyada da kendini seç ve kendini oyna ve git inandığını yaşa…inandığın gibi yaşa…kurukafa olma, o ancak bize yakışır

…demo bir hayat ya da tam sürüm inanç meselesi….

Hayat dolmuştu.
O mezarlığı terk ederken, tüm ölüler tekrar yerlerine yatıyordu.

Serviye çok şanslısın dercesine göz kırptı.

Garip bir şekildi içi açılmış, hayat dolmuştu.

Mezarlıkta her şey yolundaydı.

Çünkü hepsi ölüydü…