Neşe Şiiri - Osman Erdoğmuş

NEŞE

Hasret düştü gönlüme çaresizim çaresiz,
Dur demem gerekiyor bu meçhule gidişe.
Sensiz hayatım inan başıboş ve gayesiz,
Alıp dertli başımı göçeyim mi güneşe?
NEŞE

Pusulamı kaybettim nerdeyim bilmiyorum.
Alın yazım bu imiş, razıyım silmiyorum.
Hüzünlüyüm bu akşam ağlıyor, gülmüyorum.
Sadece sensiz sebep bu bendeki çöküşe.
NEŞE

Eksilmiyor artıyor, azalmıyor çıkıyor,
Tufana döndü kalbim, ne var, ne yok yıkıyor.
Tebessümün Cudi’den şimşek gibi çakıyor.
Nasıl kurban olunmaz bir sımsıcak gülüşe.
NEŞE

Gözlerin gül bahçesi, bakışlarda mermisin,
Yalanda olsa dilden “seviyorum” der misin?
Bilmiyorum sen bana hayır mısın, şer misin?
Kapıldım gidiyorum İbrahim’i ateşe.
NEŞE

Yusuf gibi zindanı kendime yaptım saray.
Güneşi düşman bildim arkadaşım oldu ay.
Varlığında kayboldum vay benim halime vay.
Seninle dünyam cennet, seninle dertler neşe.
NEŞE