Nermin Abla Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

NERMİN ABLA
Fevzi Emir Yılmaz

Bizim buralarda bir sessizlik çöktü mü,
arkasından mutlaka fırtına kopar.
Karanlık sokaklar bile
dedikoduyu saklayamaz bu mahallede Nermin abla

Anlat diyorsun ya, Nermin abla;
zor olsa da,
yetmese de kelimelerim,
yine de anlatacağım.
Çünkü beni bir tek sen anlıyorsun.

Sen de duymuşsundur;
geçen hafta başladı bakkalın önünde
dolaşan o ince dedikodular.
Kim kimi seviyormuş?
Kim kime âşıkmış…
İlla ki çalınmıştır kulağına.
Senden habersiz kuş uçmaz buralarda, bilirim.

Hatırlarsın abla;
sizin üst sokağa
iki yıl evvel taşınmışlardı
Kırtasiyeci Musa amcanın dairesine.
O masum aile… o tertemiz kız…
Mahallenin kızlarının bile
dönüp dönüp baktığı o güzellik.

Ürkek bakışlarıyla,
bir ceylan misali masum;
dünyanın kirinden uzak bir yürek…
Anne babasının duasıyla korunan,
yaprağına yağmur bile dokunmamış
çiçek gibi bir kız işte, abla.

Hani yerde değerli bir şey bulursun da,
almaya çekinirsin ya…
İşte o korkularla alamadım onu
yüreğime hemen.
Tedirginim, yanar içim;
kimseye açamam derdimi.

Bu yangını, bu kıvılcımı,
suskunluğumu,
içten içe eriyişimi
yalnız sana anlatıyorum.
Çünkü senden başka kimse bilmez derdimi, Nermin abla.

Bazen öfkem kabarır;
el âlemin “Ne der?” cümleleri
dolaşınca beynimde,
yıkasım gelir bütün mahalleyi.
Ona dokunmamı engelleyen korkuları,
dedikoduları,
bizi biz olmaktan alıkoyan her şeyi
ateşe veresim gelir…
Ama susarım, abla;
bir söz çalınır kulağına,
incinir, kırılır diye korkarım.

Ah, Nermin abla…
hayalini dizlerime yatırıp,
saçını okşadığım gecelerin yalnızlığını,
yıldızların ardında saklı bir sır gibi,
o güzelliğin ardında gizlenen korkuları,
soğuk soğuk döktüğüm terleri,
gözlerimden süzülen yaşları
yalnız ben bilirim, abla.

İçimde büyüyen yangın o işte, abla…
O, benim aşkım; vazgeçilmezim.
Hem kavuşmanın hem yitip gitmenin…
Hem gülüşün hem suskunluğun kaynağı…
Bu Temmuz sıcağında
alev alev yanıp,
damla damla erimemin sebebini
sadece sen biliyorsun şimdi.

Belki de aşk dediğin,
bütün bu ızdırabı
göz göre göre
sineye çekmekmiş.

Şimdi sen anlat, Nermin abla.
Söyle bana:
daha nasıl seveyim?
daha nasıl özleyeyim?
daha nasıl isteyeyim?
Peki şimdi…
nasıl vazgeçeyim?