Neriman...Yalan Gözler...Öykü...

bu gecede tütsülendim biraz yine Azizim
eskilerin muhabbet saraylarına konuk oldum yine
hatıralarım adeta bir resmigeçit yaptılar gönül sahnemde..

eski sonbaharlarda gezdik kolkola
sonra sinemaya gidelim dedik,
elhamra sinemasında sevgilimle birlikte benhuru seyrettik
kordonun dalgalı taşlarında yürüyerek körfezde günbatımını izledik
İzmir,Körfez,onunla bir başka güzeldi
sevgilim,
daha sonra eşim olan aşkımdı,
adı Nerimandı..

gencecik hayatımda ki en büyük tutkumdu Neriman
eski zamanların utangaç heyecanıyla
ona sevgimi anlatmanın yollarını aramaktaydım
o devirlerde bazı şeyler ayıp karşılanırdı
öyle damdan düşer gibiseni seviyorumdenmezdi..

çeşitli çapkınlık maceralarını başarıyla atlatmış olan kalbim
bu güzel kızın önünde adeta süt dökmüş kedi misali toyluklarla savaşmaktaydı..

nadide bir güldü Neriman
gönül bahçemi şenlendiren,
aşk denilen kelimeyi bana öğreten,
sevgiyi kalbime düşüren bir gül..

onunda beni sevdiğini biliyordum
fakat haklı olarak kuşkuyla yaklaşıyordu aşkıma
çünkü bazı çapkınlıklarım onun kulağına kadar gelmişti ne yazık ki..

ne yapayım,nasıl edeyim ona aşkımı ve gerçekliğini anlatayım derken
önünden geçmekte olduğumuz bir plakçıdan yükselen ses imdadıma yetişti;

kalbimde gizli bir sevgimi arar
gözlerime bakıp dalan gözlerin
aklıma gelmeyen bilmece sorar
beni hülyalara salan gözlerin
aşka inanmayan yalan gözlerin

kenarda ki parkta bir banka oturduk
gözleri muhteşem güzellikteydi
ve beni benden alan bir sihirli güce sahipti sanki
ellerini tuttum ve şarkının devamını öylece dinledik;

rüyadır belkide bütün ümitler
bakışın kalbimi perişan eyler
aşk masalından şarkılar söyler
beni hülyalara salan gözlerin
aşka inanmayan o yalan gözlerin

rüya değilsevgilim dedi
işte,gördüğün gibi yanındayım
lakin birde aşkından emin olabilsem
benim seni sevdiğim kadar senin beni sevdiğini,
ve bazı eski alışkanlıklarından vazgeçeceğini bilebilsem..

belli ki aşkımın hakikat olduğuna inanmıyordu
hala başka çiçeklerde bal aradığımı sanıyordu
mesele buysa sorun yoktu
sözlerinden güç alarak
onu tanıdım tanıyalı başkasını gözlerimin görmediğini
ve gerçek aşkı yalnız onunla bulduğumu,yanında hissettiğimi
ona harbiden vurgun olduğumu anlatmaya çalıştım
sanıyorum inandırıcı da olabildim
ve cesaret bularak,aynı hızla evlilik teklif ettim Nerimana..

evetdedi ve bu evetiyle bana dünyadaki en büyük mutlulukları verdi
bir müddet sonra evlendik,
ve aynı eşime benzeyen bir minik Neriman hayallerimizi süslüyordu artık..

lakin kader ağlarını örmekte gecikmedi maalesef
Neriman birgün ağrılarla uyandı sabah uykusundan
hemen doktora götürdüm ve o gün benim yıkıldığım gün oldu
uçan sinekten dahi sakındığım biricik eşim
acımasız bir hastalığın pençesine düşmüştü
ileri safhada kanser teşhisi kondu Nerimana..

beynimden vurulmuş gibiydim
Nerimansa sanki benden daha cesur çıkmıştı
beni üzmemek adına birşeyler anlatıyor ve teselli etmeye çalışıyordu
minik bir dünya güzeli Neriman hayalleri kurarken
başımıza gelen bu felaket yüreğime çökmüştü adeta
onsuz bir saniye yaşam bile düşünemezken
belkide aşkımı ebediyete uğurlamak ne kadar acı bir kaderdi
saadet dolu bir yaşam isteğimizin süresi bu kadarcıkmıydı
hayatının baharında ki sevgili Nerimanım olmadan nasıl yaşardım..

perişan bir şekilde eve döndük
son bir umut olarak hemen ilaç tedavisine başladık
metin olmaya çalışarak geçen acı dolu günlerin birinde
dünyamı bu felaket zamanında güzelleştiren muhteşem bir haber aldım,
Neriman,sevgili eşim hamileydi..

ileri safhada ki hastalığına rağmen doğumu illede istiyordu
birkaç ay sonra bebeğimizin kız olacağını öğrendik
ve Neriman yeni bir umutla sarıldı hayata yeniden
eşimin bu sevinç ve moralle kurtulacağı ümidi bende şüphesiz ondan daha çoktu
bebeğimiz için pembelerle dolu bir dünya yaratma telaşına kapılmıştık adeta
fakat anladık ki,sevinçte moralde bir yere kadardı
ve ne yazık ki bu amansız hastalık umutlarımıza galip gelmek üzereydi artık
eşimin durumu günden güne kötüye gidiyordu
son umut olarak tekrar hastahaneye yatırmak zorunda kaldım
başucunda geçen dakikalarım sanki asırlara eşdeğerdi
ve günlerden birgün,
gözlerinin feri iyice azalan eşim vaktinin azaldığını hissederek
bebeğimizi ameliyatla doğurmak
ve dünya gözüyle öpüp koklamak istediğini söyledi acılar içinde
bu isteğe karşı durabilmem elbette düşünülemezdi
çünkü kızımız onun en büyük arzusuydu..

başarılı bir ameliyat sonrası minik Neriman dünyaya geldi
başarılı dediğim çocuğumuz içindi,eşimin durumu ise hiçte iyi görünmüyordu
fakat neticede,
eşimin inanılmaz acılara katlanarak doğurduğu minik yavrumuz artık kollarındaydı
ve eşim anne olduktan sonra bir başka güzelleşmişti adeta hasta yatağında
o minicik bedeni öpüp koklarken hıçkırıklara karışıyordu kimi zaman zavallı fedakar eşim
ve onunla beraber elbette bende..

hastalığın amansız ilerleyişi dolayısıyla adeta bir başka insana dönüşen Neriman
anne olmanın güzelliklerine rağmen acılar içinde kıvranıyordu
fakat kendini aşırı zorlayarakta olsa yavrumuzu emzirmeyi başardı yinede
o an ki mutluluğunu anlatamam
onu hiç bu kadar mutlu görmemiştim
Neriman bir anneydi,
hayatını yavrusu için hiçe sayan bir anne,
benim fedakar bahtı kara eşim
seni o an her zamankinden daha fazla sevmiştim Neriman..

gözlerinin içi gülüyordu yavrumuzu emzirirken
zorla kaldırabildiği sağ eliyle minik Nerimanın ipek saçlarını okşamaya çalışıyordu
gözlerinden akan mutluluk gözyaşları
tüm çaresizliğine rağmen minik kızını elinde tutabilmenin
ve bana kendisinden bir emanet bırakabilmenin sevincindendi sanki..

ve bu fedakar kadın
bu muhteşem anne,bu bulunmaz eş
yavrusunu emzirdikten birkaç dakika sonra,
onu bizden daha çok sevip yanına alan Hazret-i Allahın sonsuz Cennetine gitti
bizleri annesiz bırakarak..

dünyalara değişmeyeceğim büyük aşkım,sebeb-i hayatım yoktu artık
bana canından bıraktığı bu minicik yavruyla
dünyalar güzeli minik Perihanımla artık annesiz kalmıştık
uzun ağlama nöbetleriyle onsuz geçen ilk gecemde
kulaklarımda çınlayan bir melodiyle irkildim aniden;

kalbimde gizli bir sevgimi arar
gözlerime bakıp dalan gözlerin

ve sevgili eşim Nerimanın yatağımın kıyısına oturmuş
bana bakarak gülümsediğini farkettim birden
bakışları artık kuşkulu değildi
sanki,hayatımda bir daha asla bir başka kadın olmayacağını,
olamayacağını ona Melekler söylemişlerdi
bana görünen bu mübarek hayalin yüzünde mutlu bir tebessüm vardı
ve sonra minik yavrumuzun yanına gitti
eğildi hasretle öpüp kokladı yavrumuzu
sonsuz bir anne şefkati doldurdu gecemizi
ve yine bana dönüp gülümseyerek yavaş yavaş geldiği sonsuzluklarda kayboldu..

seni asla aldatmadım Neriman
gözlerimde artık yalan arama
o zamanda yalan değildi
bundan sonrada yalan olmayacak
aşkın içimde sonsuza kadar varolacak
sana hemen gelmek istesemde
senden bir parça olan kızımız için yaşamak zorundayım aşkım
seni benden alan Alemlerin Sultanının güzel adına andolsun ki,
yanına gelene kadar hayatımda asla bir başka kadın olmayacak
aşk masalımızdan şarkılar söyleyerek bilmecelerle dolu bu hayatı
zorda olsa kızımız için yaşayacağım
seni seviyorum Neriman
biricik fedakar eşim
seni seviyorum

İşte böyle Azizim..
eşimden sonra neredeyse yarım yüzyıl geçti
minik kızım büyüdü adeta annesinin bir kopyası
fakat kaderi bahtsız annesinden çok daha güzel oldu
evlendi,çocukları oldu,Nerimanımın torunları,benim torunlarım
eminim rüyalarında karşılaştıkları o güzel Meleğin anneanneleri olduğunu hissediyorlardır
ve yıllardır bana görünen o harika Meleği onlarda sevip sayıyorlardır..

elhamra sineması çoktann kapandı gitti
benhurfilminide artık kimseler bilmiyor
fakat kordonun o dalgalı taşları hala yerlerinde duruyor
kızımla bazen yürüyüş yaptığımız zamanlar
bizi izleyen biri oluyor göklerden
bizi gülümseyerek tebessümle izleyen biri
gözlerimin yalan olmadığını bilen aşkım,
İzmir körfezinin üstünde gülen gözlerin sahibi
kızımın annesi
Nerimanım...

10.Mayıs.2011.İzmir
Ali Efeoğlu