Nergisin Papatyası Şiiri - Hüseyin Erdinc

Nergis in Papatyası

Mevsim dönüyor yavaş yavaş sonbahara

Eylül'ün de eli kulağında
mevsimlerin en sevdiğim rengi
içinde doğuşu hüznü barındırıyor
insan ömrünün son demi gibi
eskiler derler ya
bu kışı da atlatırsak
bize bu yaz ölüm yok
eylül işte yaprak dökümü
geçer gün aya
ay aylara
kışın ortasında
bahçeden muhteşem koku yayılır
psikolojik yenilenme uyandırır
fulya derler başkaları
biz seslenirken Nergis 🌼 deriz o huzur veren kokuya
dokunsan güler mis gibi
ömrü azdır
özeldir her yerde yetişmez yağmuru sever
vazoya koyarsan koparıp
solar su damlası değince
eylül rengine döner
gün ayı
ay ayı çağırır balkondan bakarsın
evin önü yemyeşil göz açıp kapamaya gelmez sarar her tarafı
beyaz yaprağı sarı göbeği ile papatya
zarafetin saflığın temizliğin nişanı
sevgi emek ister
sözün sembolüdür papatya
kokusunu yitirir toprağına kök saldığında
ayıracaksın topraktan kokusunu
içine çekmek için
sanki ölümün yok oluşu gibi
ben mevsimlerden Eylül'ü
çiçeklerden Nergis i
bir de seni seviyorum
sense mevsimlerden Mayıs ı çiçeklerden Papatyayı
bir de beni seviyorsun
sen koparttığın dalda nefes bulurken ben gün doğumudan nefes alıyorum

aslında sevgili ikimizde Eylül oluyoruz
sonrasında

20 Ağustos 2021