Nereye Gidiyoruz? Şiiri - Bekir Yıldırım

Nereye gidiyoruz? Bilmiyoruz.
Hep ağlıyoruz, hiç gülmüyoruz.

Kalmadı ahlak nefislerde eridi,
Nesil, gözümüzde son fer idi,
Umutlar eridi sabır eridi,
Bitmedi yolculuk, bu son seferdi.

Nereye gidiyoruz? Bilmiyoruz.
Hep ağlıyoruz, hiç gülmüyoruz.

Aslımızı unuttuk, her sözü yuttuk,
Dünkü uşağımıza şimdi kul olduk,
Medeniyet dedik soysuza uyduk,
Bitmeyecek servet idik, pul olduk.

Nereye gidiyoruz? Bilmiyoruz.
Hep ağlıyoruz, hiç gülmüyoruz.

Konuşmak artık ayrı bir sanat(!)
Sözlüksüz anlaşamaz baba-evlat,
Unutulmayan deyim “Kıt kanaat”
Geçinmek zor oldu, hep boş vaat.

Nereye gidiyoruz? Bilmiyoruz.
Hep ağlıyoruz, hiç gülmüyoruz.

Döşekler delik, keseler delik,
Çobansız sürü gibiyiz üstelik,
Akıl olmalı, kafada, var yedi delik
Anlaşılmaz bir sebat, sanki çelik.

Nereye gidiyoruz? Bilmiyoruz.
Hep ağlıyoruz, hiç gülmüyoruz.

Başta ki kavga laik – demokrat,
Orta direk çoktan oldu nakavt,
Milletin derdi büyür kat kat,
Perişanlık diz boyu, çıplaklık sanat.

Nereye gidiyoruz? Bilmiyoruz.
Hep ağlıyoruz, hiç gülmüyoruz.

Kalmadı derman, ferman üstüne ferman:
“Ölme eşeğim gelecek yaz, yakın zaman”
“Yoncalar olacak ama sana yeter kuru saman”
“Yeter ki ölme biraz daha, biraz daha dayan.”

Nereye gidiyoruz? Bilmiyoruz.
Hep ağlıyoruz, hiç gülmüyoruz.

Lokomotif kendini götürmekten aciz, yorgun,
Vagonlar çoktan raydan çıkmış, başlamış soygun,
İstasyonda umutla bekleşen yolcu, her hale uygun,
Hey sen! Bakan kör, bir gün, yapılacak sorgun.

Nereye gidiyoruz? Bilmiyoruz.
Hep ağlıyoruz, hiç gülmüyoruz.