Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
maveraunnehirin aktığı yere; '
'sümme ileyhi turceun ...'
Sonra O'na dönürüleceksiniz...
Ben de sadece ölçü hataları gördüm gerisi harika.
Kutluyorum.
Sevgilerimle
Mehmet Ali Şahin
Ey aşk, mağrur yılların arkasından -4+7
Gidiyorsun durul durul nereye? - 4+4+3
İşte, en güzelin alın yazısı -6+5
Ey gerçeği arayan kul, nereye? - 4+4+3
Bin tekbirle doğar, gün pencereden
Bir sonsuz duada bu can, bu beden.
Gelir uğrak uğrak bu yol nereden
Gider burcu burcu bu yol, nereye? - bu bent mükemmel
Bilinmez özlemin ay-aydın demi,- 6+5
Vuslat bu bembeyaz dönüşlerde mi? - 6+5
Kaldı arzun yemyeşil düşlerde mi? -4+3+4
Ey, sonsuzu çağrışan dil, nereye?- 4+4+3
Boşanır bir yağmur gibi oluktan, - 4+4+3
Bu kesilen şey nicedir, soluktan. - 4+4+3
Bir sevimli, bir yüce yolculuktan - 4+7
Yeni döndün, söyle gönül nereye? - 4+4+3
En uzağa yakın olmak duygusu, - -4+4+3
Dökülür kalbe, kubbeler dolusu.- 5+6
Çağıl çağıl ey canda tutuşan su - 4+7
Ey teselli ey tahammül, nereye? - 4+4+3 -bu dize mükemmel
Feyzi Halıcı
Ölçü hataları olmasaydı güzel bir şiir olurdu, şairin kendine has deyimleri var
Teşekkürler seçkiye.
Bir bent de benden olsun:
Dost meni bir efi ilana satdı,
Filankesin gızı filana satdı,
Doğruya satmadı yalana satdı,
Menim günahım ne,, könül, nereye?
feyzi halıcı usta bir şair...
ve müthiş bir şiir...
-Ey teselli ey tahammül, nereye?-
bin yürekten sevgilerle...
Bir elinde kalem bir elinde saz
Kime ne söylesen sivri sinek saz
Haydi hakka desen herbirinde naz
Söyle bakim düşe kalka nereye?
Ciddiyetten yoksun hocayla hacı
Şaşkınlığın bilmem var mı ilacı?
Gram ile tatlı tonlarca acı
Çarpık bacak salkım saçak nereye?
İşin şakası yok ciddidir konu
Mizana gidiyor bu yolun sonu
Hayal değil gerçek sorulan soru
Ya Rabbi sen bizi seraptan koru.
Nereye
Yanıp da tütmeyen harabat ehli
Duman nere gider o kül nereye
Her nağmede aşktan bin kelam saklı
Gül nereye teşne bülbül nereye
Gülistan solunca çığlık mı kalır
Gül yaprağın döker bağlık mı kalır
Bunca tegafüle sağlık mı kalır
Ey gözleri ömre bedel nereye
Derdimi ummana döksem ne fayda
Ne okta isabet ne vefa yayda
Bunu aşkımıza prova say da
Yeniden alalım de gel nereye
İmbada dönünce kavak yelleri
Açılır başından hicap tülleri
Saçlarında çılgın bahar yelleri
Dağılır yüzünde tel tel nereye
Mevladan gelenler başım üstüne
Söylen bu feleğin bize kastı ne
Hep mi acı söyler canan dostuna
Bu sürgün nereye azil nereye
Şarkılar lâl oldu türküler sustu
Va yâr çekip gitti bir akşamüstü
Ruhumun yoldaşı dost bana küstü
Ölüm kime gider ecel nereye
Binboğa sözünü tamam eylesin
Rast gelenler yâre selam söylesin
Hangi iklimlerde gönül eylersin
Nereye kayboldun güzel nereye
Ağustos 2011 Eskişehir
Mehmet Binboğa
Sulandırma bulandırma şu yolu
Bükülemez penlıvanların kolu
Böyle değil bu sualin cevabı
Gidiyoruz haydi söyle nereye?
Yuvarlanma kör kuyuya dereye.
Osman abi haydi söye nereye=?
feyzi halıcı aslen turizmcidir..Aşıklar bayramı düzenlerdi düzenli olarak..aşıklar şöleni de olabilir adı...bir dönem siyasete atılıp senatör olmuştur konyadan demirelin partisinden....kardeşi mehdi halıcının dikkate değer kitapları vardır...cemşit bender takma adıyla yazdığı..feyzi halıcının bir de oğlu var sanırım..emrehan halıcı..o da siyasette..
Feyzi halıcı çizgi üstü bir şair değil benim kanaatimce ama ömür boyu kültür dünyasının içinde olmuş birisi...
saygılarımla
Güzel bir şiir, soruyor : Nereye ?
Bu şiir ile ilgili 23 tane yorum bulunmakta