Nereye? Şiiri - Mehmet Halil

‘’Ergenlik, kendine ebelik dönemidir’’ diyorlar
Kendi ebeliği başaramazsa insan,
Ölümle yaşam arasında çırpınarak yaşar.
Mutluluk çiçekleri büyütemez içinde…

Roket gibi fırlamak ister yükseklere
Geri sayım saati çalışmaya başlar
Doğumla ölüm arasındaki köprüde
Her sabah kan ter içinde uyanırlar.

Korkar ve karabasanlar içinde yaşar
Ve karabasanlar yaşatır çevresine…
Savunma amacıyla saldırır, yakar, yıkar
Saldırganlığı bir çıkış zanneder kendine…

İnsanlar ne ise öyle topluluklar
Gelişmek olgunlaşmak için çırpınırlar
Bilgiye ve akla meydan okuyanlar
Buluğ çağında takılıp kalırlar.

Sevgi olgunlaşmanın tohumudur
Nefretse aklın gözlerini dondurur
Kör gözlerle yükselmeye çalışanlar.
Bir gün sert bir duvara çarpar.