Neresinde Şiiri - Bülent Baysal

• 

  Gül Başpınar

  İnsan mı?
  O da kimdi?
  Nasıl biriydi?
  Neye benzerdi?
  Bir anda derdest eder miydi?
  
  Hani diyorum, yine bozmayayım edebimi…
  Onun adı da, “adab-ı muaşeret” miydi?
  
  Hadi onu da, her şeyi dağıttığım gibi dağıtıversem hemen de şimdi…
  “Adap”, Arapça da “edep” kelimesinin çoğulu, “muaşeret” de, yine Arapça da “yaşam” demek...
  
  İkisini bir araya getirip okuyabilirse eğer Gül, işte olur ona…
  Adab-ı Muaşeret = Görgü kuralları…
  Görgü Kuralları = Bir Yaşam Sanatı…
  
  Hani bu görgü kurallarının bir zorunluluk olmaması da, ne büyük ni’met değil mi, ben gibi müsveddelerde…
  
  Daha da dağıtmadan toparlamam gerekirse,
  Öncelikle yüreğine sağlık, ömrüne, gönlüne bereket Kardeşim…
  
  Ve kendi adıma demem gerekir ki; yeminle benim, soy kırım yapasım var!
  
  
  
  İçimde adını koyamadığım garip bir hüznüm,
  Ve hiç bitmeyen bir acım var benim...
  
  Sanki yıkılacak az sonra başıma bu dünya…
  Sanki kelimelerim kimsesiz ve öksüz kalacaklar gibi…
  
  Yüreklerde kopan bu fırtınalarda kaybolurken ben,
  Doğmamış tüm çocukların adını koyasım var...
  
  Damarlarım sanki şaha kalkmış,
  Onurlu bir kısrağın gururundayım ben yine,
  Hatta bütün hiçliklere bir çifte atıp öldüresim var…
  
  Gözlerimde biriken hüznüm sel olup taşıyorken ruhumdan,
  Hani o hiç ölmeyecekmiş gibi mala tapan malları var ya
  Affetmeyesim!
  Üzengilenmiş beyinlerini, yontup akıtasım var…
  
  Hiç bitmeyecekmiş gibi duran bu yaşamın,
  Kongrelerinde buluşturup o namertleri,
  Top yekûn ihanetlerinin hesabını sorasım,
  Yeminle!
  Soykırım yapasım var benim…
  1.11.2012
  

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz

TÜM YORUMLAR (1)