Mânâ denizinde alabora oldum,
Batmadım dibe, birden kıyıya vurdum!
Maddenin tesiriyle taşlaştı kalbim;
Işıktan ziyade hak gölgeyi bildim!
Çalıp söyledim epey kendi kendime,
Toz kondurmadım eşsiz olan bendime!
Çevrilmiş etrafım aşılmaz surlarla,
Tek tek örülmüş duvarı kusurlarla!
Işık sızmaz hücremde karanlıktayım;
İki âlem ortası aralıktayım…
Zincir vurup sırt döndüm sonsuz ruhuma,
Sıkışıp kalmışım cılız vücuduma!
Madde ve mânâ; anlam ile anlatım,
Beraber varlık, ayrı yokluk ispatım.
Varlık ve yokluk, yerim neresi benim?
Beynimde yokum, gönlümde varlık benim!
Dibe vurmuşluğum, tüm bu düşkün hâlim,
Sebep iç âlemim, bilinmez ahvâlim…
Kayıt Tarihi : 31.8.2022 00:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!