nerelerde kaybettim seni çocuk
daha az önce resimlere sığmazken gülüşün
çok öykülü bir çizgisin alnımda şimdi..
avuçlarından havalanmış
sığırcık sürüleri parçalıyor içimi..
deniz kıyısına düşmüş
maviye öykünen bir akşam gibi gücenme
gün batımından önce
güneşle yıkamıştım ellerini..
denizin dibinde yol almıştık..
mendireği kalbine kadar uzanmış
eski bir sahil yoluydu ellerinde emek
karabataklar tünememişti üstüne..
bu kurumsallaşmış kıyafeti yoktu yüzünün
bu kadrolu direktifler altında kalmışlık
bu elleri kolları bağlı
bu gözleri bulutlanmışlık..
son seferinde ışıklarla bakıyordun sen
denizin dibinde yol almıştık..
nerelerde kaybettim seni çocuk..
bu paslı demir rayları kim geçirdi üstünden..
turnikeler arasında sıkışmış
bir istasyon yalnızlığısın şimdi..
gelip geçiçi kalabalıklar arasında
hep dakik bir uğurlama faslısın..
atılmış izmaritler
düşürülmüş bozuk paralar
ve cam kırıklarısın gün doğmadan önce..
ama benim suçum değil bu olanlar
bana gücenme çocuk
ne olur bana gücenme..
Kayıt Tarihi : 2.4.2013 14:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
========================================
böyle hissettirdi bana şiir. teşekkürler Volkan.
Bilemiyor insan,neresinden suskunluğa başlayacağını şiirin.Ve yine bilemiyor insan, şairin hangi yarasından içine bakacağını, acıtmadan, kıymadan, yakmadan canı, ve içi burkmadan.Bilirim ki zor zamanların karışık halleri bu ahval, bilirim ki ruh yangını,kargaşanın tufanı hatta...dolu doplu bir şiirdi..
TÜM YORUMLAR (17)