"Ben içime ağlarım" derdi babam da gülerdim.
Meğer ağlarmış insan içine...
Çok daralıp da çıkmayınca insan içine,
Ağlayış sebebini gururuna yediremeyince.
Sanki tüm dünyanın en kara bulutları
Toplanmış gibi benim göğsüme.
Azap yağdırıyorlar durmaksızın tüm hücrelerime.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta