Sırma saçlarım Şiiri - Şule Akşit

Önceliğimiz olan kişilerin,
Önceliği değilizdir çoğu zaman.
Bu bizi yalnız ve desteksiz hissettir.
Kimse bizim acımızdan beslenmez aslında
Herkesin başı kendiyle belada.

Kıymetli bir yaşam sürmek için,
Şeylere ve kişilere bağlanırız bir zaman.
Ömür akıp giderken bağlandıklarımız,
Bizi mutlu da eder, mutsuz da.

Tutunacak dal arayışımız,
Bir şeylere tutunması gereken.
Eksik ,yoksun zavallı olduğuna,
Bilinçsizce inanmışlığımızdandır...

Aslında, Yaşam , potansiyelimizi bildiğinden,
Yapayalnız bırakır, dalsız, desteksiz.
Güvenin ve sevginin hakim olduğu,
İlahi derinliğimize ulaşmamız için.
Bilgelerin ağız birliği ettiği de bu değil miydi ?

Öleceğim sanıp ölemedikçe anladım ki ,
Bilgeler haklıymış.
Uyanılması gereken uykuymuş acı veren,
Bugün de acının dozu bize yetmedi,
Ölümlerden ölüm beğenip ölemedik ya...

Can yücelin küfürlü şiirlerini seviyorum,
Ne güzelde yakışıyor şimdi tam da buraya
Hayat senin ta.....stamam bütün sülalene,
Şekerli leblebi benden...
Hayata niye küfrediyorsam,
Hanımefendi kimliğime de yakışmıyor.
Bu kimliğin suflesi değil ki bu.

Hayatın suçu da yok, o olduğu gibi,
Kim dedi sana, ona buna bel bağla
Eş, dost, çocuk, sevgili, ana, baba
Vatan, millet, sakarya...
Bencille, sencil olma arasında ,
''Kimliksiz'' olmak diye bir şey varmış bilmediğimiz
Beklentisiz, yorumsuz, en güzeli sorunsuz...
Fark edip arada dursak da, hep kalamadığımız.

Doğduğumuz gün bir ad koymalarıyla
Başladı kimlik serüvenimiz,
Boğazımıza kadar bu kimliğe batmışken
O olmadığımızı ve her acının,
Kaynağının bu kimlik olduğunu,
Üstelik , sadece yapışık bir kostümden
İbaret olduğunu fark etmek.

Kostümümün fermuarını araladım hafiften,
Görünen bir şey yok, ama içi de boş değil.
Kimim ben, ben değilsem ?

Ana, baba, evlat, eş, sevgili, dost, arkadaş.
Herkes kostümünü giymiş oynuyor,
Tam rolüne kaptırmış gidiyorken,
Kolay değil birden gerçeğe uyandırılmak,
Sonra sinsice tekrar sahneye çağrılmak,
Bu sefer bile bile , sen olmayan bir kimliği
Gerçekmiş, varmış,senmiş gibi oynamak.

Fare deliğinden kurtuluş yok,
Bir başka düş için uyanıyorsun, önceki düşünden
Hayat senin ta...
Alınma gücenme hayat, zaten ağzıma da yakışmıyor.
Derdim sen değilsin,
Küfrüm bile adım gibi benim değil,
Ne diyeceğimi bilemedim bir an,
Öyle diyordu çaresizlik içindekiler bu sahnede,
Öyle öğrendim gidiyor işte, sahne tozu genzimde,
Yeni laf icat edemeyeceğim,
Kusura bakma , gücüm yok..

... yine sabah olacak, ömür varsa
Ve ben mahmur gözlerle
Saçımın bitini ayıklayıp,
Sırma saçlarım diye sevip öreceğim yine
Saç kafa da durdukça...
Neyse....
Nerede kalmıştık?