Nerdeyim Şiiri - Zeynep Avcı 2

Harabe bir evin, ayakta kalan kapisinin paslı tokmağı gibiyim...
Toz toprak içinde kalmış ruhumu silkeliyorum,
Dagitiyorum gözlerimden sebepsiz sisi...

Nerdeyim! ! ! !
Hangi unutulmus viran şehirdeyim, bilmiyorum...

Yarım sokaklarda son nefesine gebe yasamlar carpiyor gözüme,
Yavaş yavaş ürkek bi halde süzülüyorum aralarina...
Yalın ayaklarım üşümeye basliyor;
Ruzgarla dans eden saçlarım olmasa da,
Kirpiklerimi okşuyor her bir esinti...
Sanırım sonbahar müjdelemiş yeryüzünü...

Ilerliyorum griye boyanmış caddelerde soluksuz,
Insanliga dair birşey bulamiyorum,
Yok olmuş Sevgi, vefa, cefa, muhabbet,
Merdiven altı satılmaya başlanmış sadakat...

Şaşkınlık icindeyim! ! ! ! ! !
Hayat bahçeme hizmetkâr bedenimde başına buyruk;
Zaptedemiyorim! ! ! !
Gönlü hissiz insanlara kosuyor,
Kayboluyor gözden....
Ben nerdeyim! ! !
kaybediyorum kendimi kalabalık diller arasinda.....

Çarmıha geresice sebeepler sunuyorum,
Boyleyken boyle diyorum....
Bedenim aldansada, ruhum kanmıyor soylediklerime...

Buyuk bir telaşla kosusturuyorum,
Birseyler arıyorum ismini bile bilmedigim..
Dile kolay, bi kulaktan girip bir kulaktan çıkan sözler duyuyorum; ;
Kayda deger ne varsa alip götürüyor, Dogum sancisi uzantisinda gel gitler,
Ama benim kalbime dokunan türden,
Bazende gözlerimi yumuyorum,
Duymamazliktan geliyorum, asili kalıyor havada...

Nerdeyim bulamiyörum kendimi! ! ! !

Ölümü tecrübe ettiren korkular sarıyor dort bir yanimi,
Derken sanki dokunsam parmak aralarımdan dökülecek
Küçük yüreklere gidiyor bakislarim,
Utangac çocukların mahcup gülüşlerinde buluyorum kendimi...
Defalarca kaybolup kaybolup buluyorum kendimi o gülüşlerde...