Nerdesin? Ahmet Kutsi Tecer... Bir Şiir ...

Geceleyin bir ses böler uykumu,
İçim ürpermeyle dolar: -Nerdesin?
Arıyorum yıllar var ki ben onu,
Aşıkıyım beni çağıran bu sesin.

Gün olur sürüyüp beni derbeder,
Bu ses rüzgarlara karışır gider.
Gün olur peşimden yürür beraber,
Ansızın haykırır bana: -Nerdesin?

Bütün sevgileri atıp içimden,
Varlığımı yalnız ona verdim ben,
Elverir ki bir gün bana derinden,
Ta derinden bir gün bana “Gel” desin.

Ahmet Kutsi Tecer

Cumhuriyet dönemi Türk şiirinin önemli bir eseri… Tutkuyla bağlanmanın yalın bir anlatımı bu. Bitmek bilmeyen bir arayışın macerası… Buldum sandığın anda yeniden kaybedip başa dönmenin…

NERDESİN?

Geceleyin bir ses böler uykumu,
İçim ürpermeyle dolar: -Nerdesin?
Arıyorum yıllar var ki ben onu,
Aşıkıyım beni çağıran bu sesin.

Ben ve o. O kim, ya da ne? Bilmiyoruz. Bilebildiğimiz “bir ses”. İyi de kimin sesi? Sevgilinin mi? Olabilir? Ölmüş, ya da uzaklardaki bir sevgili mi? Belki.. Şair, uykulardan fırlayıp kalkıyor. Bir ses onu çağırıyor: Nerdesin? Aşkla, tutkuyla bağlandığı bu ses onu ürperişler içinde bırakmaktadır. Buradaki ses bir “iç ses” tir.

Gün olur sürüyüp beni derbeder,
Bu ses rüzgârlara karışır gider.
Gün olur peşimden yürür beraber,
Ansızın haykırır bana: -Nerdesin?

Kimi zaman onu peşinden sürüklemektedir. Zihni meşgul eden bu arayış rüzgârlara karışıp yok olmaktadır. Gün olur onu izlemektedir. Bu dizelerdeki ses ise bir “dış ses” tir. Seslenir: Nerdesin? Bu ses özgürlüğün, adaletin, kendini arayışın, yarım kalan ya da yitirilen bir aşkın, belki de Tanrı’nın ilahi sesidir… Bilemiyoruz.

Bütün sevgileri atıp içimden,
Varlığımı yalnız ona verdim ben,
Elverir ki bir gün bana derinden,
Ta derinden bir gün bana “Gel” desin.

Bildiğimiz, diğer bütün sevgilere yer bırakmayacak kadar şairin içini kapladığıdır. Bu, öylesine güçlü bir sevgi ve bağlılıktır ki; şair, bir işaretle her şeyi bırakıp ona koşmaya hazır bir ruh hali içindedir. Yeter ki “gel” desin.

Kimi insanın şöhret için yapmayacağı şey yoktur, kimisinin de para için, kimi Allah’a adamıştır kendini… Belki de 'kara sevda' dedikleri bu'dur. Düşünme ve sorgulama kalmamıştır. Sakin duran bu insan, gerilmiş yay gibidir…Bir işaretle fırlamaya hazır…