Ayşe Nine Şiiri - Adnan Deniz

Ayşe nine Kırıştırarak yüzünü, istemez bir şekilde salladı kaşığını çorbaya. Hiç te sevmezdi bu çorbayı. Ah, şu dişleri bir olsaydı. Neler neler yemezdi! Onlar neleri özlediğini ah bir bilselerdi?
Ne kadar dedi ucuza gitmiş hayatımız dedi. Ne kadar da maf etmişiz kendimizi diye iç geçirdi. Çok şeyler istiyordu ama işte hülasa durumu buydu.
Kalktı, aynaya bir baktı. Yüzü kırış kırıştı. Ne zaman bu hale düştüm, ne zaman koca kurda dönüştüm diye inledi. Saçlarını gördü aynada. O güzelim saçları şimdi bembeyazdı. Sevdiği geldi aklına, öleli çok yıllar olmuştu. Ne kadar çok severdi o olsaydı, saçlarıyla oynamayı. Evin içini gezdi oda oda. Morali bozulmuştu. Eşyaların üzerine kendi gibi yılların yorgunluğu düşmüştü. Her eşyanın bir değeri vardı kendi için ne kadar sevinerek alınmışlardı. Eşiyle seçmişti bütün eşyalarını. Onun için bir başkaydı hepsinin hatırası. Bunu anlatamazdı, kimseler anlamazdı. Şimdi ise o yapayalnızdı. Koskoca evde çocuk ağlamaları, bağırmalar, çağırmalar kalmamış, hepsi çekip gitmiş yalnız bırakmışlardı. Ama yine de canları sağ olsun, var olduğu yerde yaşasınlar, iyi haberleri, kokuları gelsin yeter diye hep dilleri duadaydı.
Döndü, dolaştı evin içinde Ayşe nine, neydi bundan sonra beklentisi. Beklenti olmadan hayat geçer miydi? Çocukları gelsindi, hal hatır sorsundu, tek isteği. Yemek yemese de olurdu. Çünkü o yıllardır fedakârlığın ne olduğunu, kime niçin feda olunacağını çok iyi biliyordu. Mesela, Torunlarımı görseydim, onların sevinçlerini görsem, paylaşsaydım diye mırıldandı. Çok şey mi istiyordu Ayşe nine. Aslında herkesin iyi olmasıydı dileği. Herkes iyiyse Ayşe nine bilinsin ki çok daha iyiydi.
Gözleri nemlendi Ayşe ninenin, ama ağlamadı. Telefona gitti elleri. Alooo… Oğlum dedi. Nasılsınız? Sizleri çok özledim. Birazdan telefonlar birer birer çalacaktı çocuklarının. Herkese diyeceğini demişti anlaşılan. Ben aradım, sanki demek istiyordu, ben sizi aradım, lütfen beni yalnız bırakmayın.