Beni hiç sevmemiş kalbine selam ederim. Adının yanına kötüyü konduramadığımdan , iyi olduğuna inanıyorum. Hem sonra sen mutluluk için tek ihtimali olanlardan değilsin. Senin heybende yüzünü güldürecek yollukların var , belki seni az da olsa umutlandıracak bir dünya var dışarıda. Anlamasalar bile anlatabileceğin insanlar , gözgöze gelebileceğin bir deniz var.
Şimdi sende burun kıvırdığın kavuşmalar heba oluyor. Bende taptaze , kızoğlan kız ayrılıklar peyda oluyor. Sen şimdi yeni çiçekler için umut büyütüyorsun içinde , bende bahçeler solup duruyor. Sen gittiğin yerden adım atıyorsun bildiğin bir hayata , ben gittiğin yerde başlıyorum bilmediğim bir yaşantıya . Dört yanım yolculuklarla dolup taştı , herkesin koşarak gittiği o yerlere , kıl kadar gidemiyorum. Ne zaman birisi ilişmeye kalksa ürkek kuşlar gibi o çok sevdiğim yalnızlığıma koşup sarılıyorum. Çocuklar gibi anne bilip o yalnızlık kucağında teselli buluyorum. Oysa ben en çok yalnızlıktan korkuyorum.
En fenası da ne biliyor musun ? Sen dipsiz , karanlık bir kuyusun. Sen içine çektiğini bir daha geri vermiyorsun. Artık ben de o kuyuda boşluktan boşluğa savruluyorum, mutlu musun ? O sonsuz karanlığa bir siyah nokta da ben oluyorum, görüyor musun ?
En fenası ne biliyor musun ? Bir gün sana geleceğimi hayal etmem.. Bir gün geleceğim , sen kapıda beni bekliyor olacaksın. Ağlıyorsun.. Ben çok yaşlanmışım ama sen aynısın. Ağlıyorsun.. Ben hem ağlama istiyorum , kıyamıyorum. Hem de daha çok ağla istiyorum , yetinemiyorum. Ben gidiyorum , sen peşimden geliyorsun.
En fenası da ne biliyor musun ? Sen bu hayali haketmiyorsun. Ama hayal etmeden yaşayamıyorum. O yüzden , sen bu soruyu hiç ama hiç haketmiyorsun. Ama sormadan duramıyorum. Beni hiç mi sevmedin ?
Kayıt Tarihi : 19.5.2022 11:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!