Nemrut Tanrılarının Öfkesi

Sabahın seherinde,
Bir yel eser Nemrut’tan.
Gelir deli deli…
Kızmış Kommagene Tanrıları,
Biri diğerinden öfkeli…
Secdeye durmuş güneş,
El bağlamış dağlar, tepeler,
İki büklüm olmuş ağaçlar,
Kâhta çayı hüngür hüngür,
Zangır zangır sallanıyor yerler,
Geçmiyor tanrıların öfke seli…

Kral – tanrı Antiochos
Titriyor sinirinden:
“Bu toprakları miras bıraktım size,
Bir bakın kendinize,
Nerede benim mutlu insanlarım,
Niye asık, gülmüyor yüzler…
Hani o parlak dönemim,
Bir adım bile gitmemişsiniz ileri…”

Güneş tanrısı Apollo – Mitras
Bağırıyor bas bas:
“Burada doğar en güzel güneş,
Burada en güzel ova, dağ, taş,
Nedir bu perişanlık,
Nedir bu hal…
Dünyaya böyle,
Bakılmaz aval aval…
Açın artık gözünüzü,
Görün kendi gücünüzü…”

Kuvvet tanrısı Herakles Artagnes
Bağırınca titriyor herkes:
“Ne güç kalmış sizde, ne derman,
Yemiş bitirmiş sizi zaman,
Böyle mi bıraktım sizi,
Nedir bu halin Kâhta,
Ne olmuş sana Adıyaman…”

Bereket tanrısı Fortuna Thyce
Yaşarmış gözleri, titriyor sesi:
“Tükenmiş bu toprakların bereketi,
Bu yokluk, bu yoksulluk,
Hangi beceriksizlerin kerameti…
Her şey boldu, her şey de vardı bereket,
Bu haliniz bu topraklara hakaret…”
Tanrıların kralı Zeus – Oromasdes
Söze başlayınca duyulmuyor nefes:
“Bir olun, birlik olun,
Bu toprakları yeni baştan yoğurun,
Akıl katın alın terinize,
Bilimi rehber yapın kendinize,
Yenin bütün dertleri,
Mutluluk yakışır bu topraklara,
Mutluluk yakışır size…”