Nemrud'un kızı Şiiri - Bülent Kılıççı

Hâlden anlamıyor feleğin sazı!
Çal diyorum çalmıyor ki, telleri.
Sanki karşımdaki, Nemrud'un kızı.
Sus diyorum, susmuyor ki, dilleri!..

Şu fâni dünyaya geldim geleli,
Aklım firariydi, fikrim de deli!
Bülbül'üm bağımda o gonca güli!
Tut diyorum tutmuyor ki, elleri...

Hoşgörü ektim, merhamet hasadına!
Nidem yolum düştü hep fesadına!
Sermayem puc oldu iş gitti kesadına!
Sat diyorum satmıyor ki, külleri!

Umudum var, yâr ile yârenimden.
Aşkla, sevgiyle çarpar yürek derinden!
Kurtulur belki sevda heder'i kederinden!
At, diyorum atmıyor ki, dertleri!

Bülend'i laf'u güzafla izaha tuttu.
Ülfet penceresinden, felah unuttu!
Leyle-i Kadir miydi salâtı tuttu?
Endişe vehminde güzel umuttu.
Niyaz ile gönlün taht'a oturttu.
Dur diyorum durmuyor ki, dilleri...