Nem Kaldı Şiiri - Tülay Sustam

Bazen kabuk altındaki yara yeniler kendini. Çatlar ten, kurur ter... Bir tüyün parmak uçlarında akıp gider kan gibi zaman. Yetişmek ölüme... Geç kalışım kendime...

Düşlerinin başıboşluğunda bir uçurumdan en uzağa atmak kendini. Defalarca hariçten saymak en yakınındaki yıldızı. Saç tellerin bağlar hayata...
Ateşin içinde üşümektir en büyük çaresizlik. Ve gölgelerin boşluğu doldurur gözlerini. Düğümlenir boğazına yalnızlık... En güzel çözüm eşikte güler yüzlü bir çocuk bırakmaktır bilmediğin sokaklara. Dönüp baktığında dağlar yeşilini kaybetmiş, mavide martı çığlığı ağıt yakmıştır. Şimdi çocuk! ... Göbek bağını kesip, bir ipten atlamak sana düşer. Elini çabuk tut! ... Anan oyundan seni çağırıyor. Unutma! ...Bu oynadığın son saklambaç...

kan bağım yok ki bu hayatla
o yüzden
dudağım çatlamış toprak gibi
dizlerimin bağı kopmuş
gözlerim uzaklara demirlemiş düşleri
ruhumsa üşüyen bir gölge

ebem zöhre! ...
bu sabah geç kaldım yarına
bir içlik getirip giydir
sallanan dünyanın boş beşiğini
bırakacağım soysuz matruşkalara

kaldırın!
yaprakların üzerindeki kelebek cesetlerini
yolum uzun, yolum gece yolculuğu
kan çanağı gözlerime
yarasalar pusu kurmuş
eşikte bir çocuk yüzü bıraktım

şu son nefeslik cigaramda bitsin
daha duman tütmez
başımın düştüğü dağlara

derin bir kuyu kaz
gözlerinin çukuruna
yeşili bol, mavisi az olsun
tutam tutam saçların bitsin üzerimde
yeter ki dökme gözyaşlarını

aklım sende kalmasın...