Nel silenzio Şiiri - Mehmet Emin Gülicem

Sokağa çıktım.
Gözlerim,
bir ihtimal seni arıyor hâlâ:
bir vitrinde,
bir otobüs camında,
bir köşebaşında,
belkide Nel silenzioda…

Bir kurşun gibi yuttum adını, kanıma karıştı.
Dudağımda mühür, alnımda haram yıldızın.
Gölgeye bile senden izin sormadan basmam.
Sânî deyip sustum, yaşımdan eskidir bu çile.

Bir mendil gibi çekildi hayalin cebimden,
kırıldı gülüşüm, içimde artık ezbere bir kış var.
Adını andığım her vakit,
kendi kıyametime dönüyorum usulca.

Ben bu şehrin sessizliğine alışırım da...
Sensizliğini, asla.

Mehmet Emin Gülicem