benim allahım nehirleri ıslatır
ağlatır balıkları da.
yani ben balık olsam yine ağlardım sana
uzun uzun söylerdim adını
ağzıma kuş konmuşçasına şenlikli
ve göç korkulu
bayram şekeri tadı kederim
herkes heveslendirirdi biliyorum
bu bilmeler biçimlendiriyor acımı
yeniden ve her defasında.
ekim ya da kasım fark etmiyor içi ağustosa benziyorsa insanın
fark etmiyor işte nehir ya da balık olsan
yağmur unutuyor sokakları
kaldırımları, parkları
ve o başı önde insanları.
öyle bir bırakmışlık ucunu dünyanın
sırtını bir dönmüşlük işte...
ben yine uzuuun uzun adını
gün doğmuş niyetiyle…
balkonları gökle buluşturan allah’ın elbet bir bildiği var
halıya düşmüş küçük bir ip parçası dönüşebiliyorsa okyanustaki gemiye
ağzımdaki harflerin de birer kanat olup uçabilir
ve kırabilir dalı hafiften de esse rüzgâr
bir çocuk elma şekerini düşürebilir
sen gelmezsin
kırışır elbiseler üstümde
yine de söz etmeyeceğim üşümekten
yoklukları sömüren vicdan satıcılarından söz etmeyeceğim
bir torba kömür
üç çocuk
ve artan yol çizgileri
ömür dediğin ne ki
söz etmeyeceğim ellerin yokken ellerimden.
yani böyledir biraz
önce neyden vazgeçerse en çok o olur insan
mesela adın…
gelip bağdaş kurar dilimin çatalına
allahın bildiğini niye saklayayım -çok fazla özlemektendir
onca zaman sonra içtiğim sigara
bir fincan kahve
üstünde kuşlar
bu uçuş kimin yalnızlığı?
bu yanan orman?
ne zaman benzeşir ağaçlar nehirlerle
şuramı sana anlatsam da anlasan.
2 Kasım 2013
Kayıt Tarihi : 29.12.2024 12:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
