Nefsin kuyu Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Nefsin Kuyu, Aşkın Nur”

– Samira’nın Şiiri –

Bir gece düştüm kendime,
karanlık, karanlığını bilmiyordu içimde.
Işık ararken
göz bebeklerimde büyüyen gölgelerle karşılaştım.
Ve ben ilk defa anladım:
Nefsim bana benzemiyordu.

Sesim sustu.
Kelimelerim,
dilimi değil, yaramı konuşuyordu.
Her dua, önce
kendimi kandırdığım aynaya çarpıp geri dönüyordu.
Ben seni arıyordum ama
önce kendimden kurtulmam gerektiğini
bilmiyordum.

⸻

Nefsin kuyusuna düştüm.
Karanlık değil,
o karanlığı seven bendim.
Her kibirim bir taş attı içime,
her arzuda bir adım daha uzaklaştım senden.
Ben seni çağırdım,
ama nefsim cevapladı dualarımı.

Yıllarca
kendimi kutsadığım yerden
kendimi kazıya kazıya çıktım.
Ellerim,
yalnızlıktan nasır tuttu.
Dilim,
günahı dert sanıp dertleşti.

Ama sen sustun.
Ben yanmadan,
hiç konuşmadın benimle.

⸻

Sonra bir gece
aşk indi üstüme.
Bir ilham değil—
bir azap gibi.
Yakıcı, yok edici,
ama içinde saklı bir “ol” sesiyle.
Kalbimi delip geçen
ışığın adıydı bu:
Nur.

Yanmadım.
Kül olmadım.
Ben
ışığın kendisi oldum.
Çünkü anladım:
Aşk, yakmak için değil—
aydınlatmak içindir.

O nurun altında
her benliğimi tek tek çıkardım üstümden,
bir deri gibi sıyırdım nefsimi.
Aynalara bir daha bakmadım.
Artık kendimi değil,
sende yokluğumu seyrediyordum.

⸻

İçimden ne geçtiyse,
bir nehir gibi
sana aktı.
Sana değil—
Sen’de yok olana.

Secdem artık kelimelerle değildi.
Ellerim değil,
yüreğim secdeye vardı.
Çünkü sen oradaydın:
Susuşta.
Yakılışta.
Varlığımın
en sussuz, en sahip olunmaz yerinde.

Ben artık
bir kul değil—
bir hiçtim.
Ve o hiçlikte
sana en yakın hâlimle vardım.

⸻

Yol bitmedi.
Çünkü vuslat,
bir durmak değil,
her an yeniden doğmaktı.
Her seherde
kendimi yeniden gömdüm toprağa.
Her sabah
bir başka “ben” ile uyanmamak için
sadece senle sustum.

Ben,
senin katına çıkan bir aşk değilim.
Ben,
sana inen bir suskunluğum artık