Nefsim Senin Elinden...

Nefsim, senin elinden bilmem ki, ben neyleyim?
Ben bir kez “olur” desem, “bin”i istersin benden...
Uzansam gökyüzüne, ayı sana getirsem,
“Güneşi çıplak ellerle tut” istersin benden.

İmtihan zor, kulluk zor, ah bir de sen varsın!
Kalbime, akıbetime, sen her şeye zararsın...
Söyle bana be asi, sen ne işe yararsın?
Gene de “Yârin gibi sev” istersin benden.

Öyle bir kaçarsın ki, tutmanın imkânı yok.
Öyle bir yükselirsin, uçmanın imkânı yok.
Öyle bir yerdesin ki, çıkmanın imkânı yok.
Gene de çocuk gibi “Bul! ” istersin benden...

Benim senin elinden çektiğim çok, derdim çok!
Bir “Rahman” çeker nazını, başka dinleyen yok.
Bunu iyi bil nefsim ve kalın kafana sok!
Gene de bilmez gibi “cürüm” istersin benden...

Eğer Rabbin olmasa, sen kime yaranırsın?
Bilmem, bu gurur neden, kendini ne sanırsın?
Gün olur, cehennemde alev alev yanarsın...
Gene de çekersin beni, “Gel” istersin benden...

Nefis senin elinden kaçacak hal kalmadı.
Nasıl bulursun beni, şu aklım hiç almadı.
Vallahi Rabbime bakacak yüzüm kalmadı.
Gene de utanmazsın, “Cennet” istersin benden...