Nefsi Müdafaa Şiiri - Yıldırım Kırlılar

Siz hiç çocuk öldürdünüz mü
Bağıra bağıra
parçalayarak tırnaklarınızı
Kafanızı duvarlara vura vura
Ağlaya ağlaya
Siz hiç çocuk öldürdünüz mü
Ben öldürdüm
Kendi yavrumu
Anası bendim babası ben
Ben dölledim
Ben doğurdum onu
çapraz düğümlenmiş karanlıklardan
kopardım kordonunu
Üşürdü elleri
Üşürdü yüreği
Titrerdi üzerime
Ben ısıttım nefesimle onu
Ölgün sularda yüzerken
Çavlan gibi aktım gözlerine
ışık oldum pare pare
Kördü şafaklara
dalgalandım hare hare
kamer oldum yıldız oldum gecelerine
ben yaşattım onu
siz hiç çiçek öldürdünüz mü
yola yola
parçalayarak yapraklarını
dikenlerini sıka sıka
öpe öpe
siz hiç çiçek öldürdünüz mü
ben öldürdüm
kendi kokumu
toprağı bendim kökü ben
ben ektim
ben büyüttüm onu
serseri hoyrat bulutlardan
topladım yağmurunu
solardı yaprakları
kururdu dalları
ben açtırdım göz yaşlarımla onu
durgun akşamlarda susarken
nefes gibi indim özüne
yağmur oldum ipil ipil
küstü rüzgarlara
estim boynuna efil efil
polen oldum damla oldum
ben göverttim onu
siz hiç sevda öldürdünüz mü
ben öldürdüm
sevdamı
elim varmadı
dilim varmadı
yüreğimde bitirdim
bitimsiz sandığımı
sevdam evladımdı
sevdam çiçeğimdi
öldürmesem
o beni öldürecekti
ben aldandım
o aldattı
benimki
tamamen
nefsi müdafaaydı.
YILDIRIM KIRLILAR 18.01.2019