Nefretim Şiiri - Burcu Özyıldırım

Hiç bir tat alamıyorum artık dünyadan;
O kadar uzak ki dokunmak; uzanıp tutmak mümkün değil.
Hayat gitgide geri çekiyor kendini…
Tüm evrenin sonu olan o kara delik;
Gövdemi sarmaladı bırakmıyor.
En sevdiklerim boğmak istiyor beni.
Bir koyun misali kurbanlık olmak bekleniyor.
Denizin mavisinden, çayırın yeşilinden geçilmiş artık.
Siyahla yüz yüze bırakılıyor insan,
Dışarı attılar beni dünyadan!
Tüm bekçiler kilitlemiş kapıları
Oksijensiz kalıyorum, nefes alamıyorum
Ondandır hiç tat alamıyorum dünyadan
Nefretler, sevgilerin arasında; geziliyor karış karış hayatlar
Acı: vasat gülümsemeleri yer edinmiş;
Yalnız; hiçbir gülümseme tutmuyor gamzeleri yüzlerde…
Herkes razı kaderine en az yarayla
Kim sargı bezi? kim tuz? bilinmez bu dünyada …
Hayatlar bir kostüm üzerimizde
Ayrılırken bir tek kara çarşaf bedenlerde
Görüyorum duyuyorum sırtlarda bir kaç bıçak …
Dedim ya hiç tat alamıyorum dünyadan; ; ; ;
Yok yok yerle gök arası bir şey burası
Ne en dibe inesin var ne de göklere çıkasın …

Burcu Özyıldırım