Nefret ve Kin Şiiri - Mehmet Cıngır

En büyük düşmanımızdır bizim nefret ve kin,
Götürür insanı bataklığa en zamansız.
Kabul etmez bunu ne bir mezhep ne de bir din,
Bu bir kalp hastalığıdır ki,öyle amansız.

Yıkar bazen görkemli şehri acı ve zehir,
Kana bulanır,terse akar köpüren nehir.

Kulağının pasını sil de iyice dinle!
Siyah,yoldaş olur insana nefret ve kinle.
Dinle,işte ben söylüyorum sana yeminle,
Kararır yürek,ağartamazsın kaleminle.

Kin ve nefret öyle ki acı,kan ve gözyaşı,
Kaplar gönlünün semasını bulutlar ve sis,
Oynatır hem yerinden,yerinde ağır taşı,
Bırakır nice nadide çiçeği nefessiz.

Kemirir o yüreğini habersiz bir acı,
Sevgi ekmektir yüreğine bunun ilacı.

Uyanmasın ki, yüreğindeki o kanlı dev,
Ki sönsün yüreğindeki o alazlı alev.
Yaratılanları yaradandan ötürü sev,
Isıtsın kalbini senin de dünya denen ev.