Nefret Şiiri - Sezayi Tuğla

Nefret etmişim senden, gelme artık peşimden,
Rüyalarıma girme, çekil artık düşümden.

Yakınıma yaklaşma, çok uzaklara çekil,
Ne yanımda göreyim, ne de karşımda dikil.

Ayrılıyorum senden, hatıramı geri ver,
Gönül bu, belli olmaz, bir başkasını sever.

Çiğnediğim yolları yürüme adım, adım,
Senden soğudum artık, başkasına susadım.

Yaşanılan bu dünya iki kapılı handır,
“Seviyorum ben seni” desen, artık yalandır.

İnanamam ben sana, gönül kuşum uçmuştur,
Talihim, bu kapıdan başka kapı açmıştır.

Yataklara düşüp de ağlasan yana yana,
Bak yemin ediyorum, dönmeyeceğim sana.

Kar gibi güzel idin, geldin, kalbime doldun,
Hakikat doğdu artık, eridin ve kayboldun.

Sen, artık gözlerimin önünde bir yabancı,
Kâh yüzümde bir sille, kâh yüreğimde sancı.

Ey! Saadet güneşi, ne zaman doğacaksın?
Ne zaman kâbusları düşümden kovacaksın?

Son sözlerim katidir, ayrılığın zamanı,
Üstümden attım artık, tozpembemsi dumanı.

(1971)