Nefret-09-05-23 Şiiri - Herkes Ve Hiçkimse

Bir od idi çıkıp giden dönmemek üzere
yersiz yurtsuzun yanına , yalancının
bilinmezi yakıştırdın kendine
ben ise denk görmüştüm isayı kendime

Ne affetmeye gücüm var seni ne de görmeye
ölmeye giden yolcu üzgünüm eşlik edemem sana
yoktum hiçbir vakit yanında
görmüyorum seni, yoksun sen aşık olduğum şey kendi fikrimdi kendi müdrikem
yeniden doğurmak için kendimi bir meryem arıyordum ben
doğmak için kendime ve doğurmak için seni
tutup elinden gitmek için
ayı yansıttım ben güneşten çaldığı ışığı yansıtan aydan çalarak parlattım kendimi seni karanlıkta görmek için
şimdiyse ben kayıbım odum söndü beyaz küllerden başka bir şet değilim artık