Nefilimin Düşüşü Şiiri - Furia Maki

bahar günü sessiz
bir gölge geçiyor çıplak caddeden
bekleyiş dolu kalabalık
gölge sızıyor aralarına

göğün en koyusu, yaklaşıyor
sessiz sakin bir gölge
mavinin en derininden
düşmüş
nasıl da emin
gölgesinin kanatlarından
saf öfke dolu siyahları
sinsice dalıyor aralarına

gökten düşmüş
bir melek
sırtında taşıyor kırıntılarını
babanın kulakları
kabarıyor siyahlarında
gölge , bir meleğin kanatları kadar
sakince siniyor duvar çatlaklarına
küflüce bir çığlık sıkıştırmış
sırtında taşıdığı kadife çantasına
bir imge taşıyor
her sabah
caddenin ortasında
o, melek ki düşüşlerin en matemlisi
gözleriyle mıhlıyor
bir duvar kenarında
kalabalığın ardına sığınıyor
adem ile havvanın
en büyük günahı

o günah ki en acımaklısı
kaçmak istiyor, yaşamaya akan
ışığın sızdığı kara gölgelerden
küstahça bir istek bu duyulan
bir alev düşmeli
meleğin kara gözlerinden
ve de ses yükseliyorken
sinmeli bu alevin isi
kaçan korkağın
göğe açılmış gövdesinden

kaçmayı düşleyen canavar, sen
düşenin puslu gölgesi
düşmeden kesilmiş kanatları
şahitsin
ne acıdır ki bilmelisin
kaçan görünmez
gök yüzü
çatlamaktayken