Nefeslenelim Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

ışıklardan önce uyanır yola çıkarım
çiçek ve gül arası…
bu yol beni alır da gider bir gurbete nicedir.
yıldız yıldız üşüyorum yalnızlığın göğünde
hasret ateşinden oyulsa da yüreğim.
ellerim yetimlenir,
hohlamalarım yetmez buzlarını çözmeye
ellerim ille de gülü dillenir, çiçek…
ellerim diyorum bir gurbetten gelecek.
soğuk iklimli yağmuru bol göklerinden biriktirdiği,
yürek ateşini getirecek…
ki, o iklimin göğüne değil el, göz bile az az değer yıldızlara
oysa ülkemin her köşesinde yıldızlar ampul misali.
elle takılıp sökülüyor geceleri.
binlerce kez yitirdiğim ümidimi,
iki yıldız tanesi gözleriyle getirecek,
biri gül diğeri çiçek.
yüreğim delirecek, çöl ömrüm yeşerecek…
bir sevda selamı gibi gelecek,
ta şurama işleyecek…
zaman bizde yaşama başlayacak,
günlerine devirdiğim umudum ayaklanacak.
bir rüzgâr boyu da olsa, militan bir rüzgâr dilimde,
yalın ayak yalın dil bekleyeceğimsin.
gülüm çiçek’im göz içim,
hasretle el ele tütün çiğneyerek bekleyeceğim.
çöl gibi içeceğim, ateşlere gireceğim,
sen yitik hazinemi yüreğimde eşeleyeceğim berzah berzah.
ellerim bir bıçak ışıltısında,
alın terimi silmekten tertemizi olmuş ışımıştı.
ellerim ellerine bıçak bıçak bilenmişti.
ellerim beklemekten paslanmış üstüme gülmüştü.
ellerim martının gözleriydi çığlık çığlığa ağlamıştı.
yokluğuna ağlamayı adam gibi bilmişti.
sen yoktun yalnızlığın vardı, en iyi bunu bilmişti.
ellerim bildiğin felaketti, durmadan tütün içerdi,
içerdi de ne söz, çiğneyip yerdi.
tedirgindi, korkaktı…
dulda parmaklarını da yerdi.
hasretinin elindeydim yakamı yırtamıyordum.
parmaklarımı avuçlarımdan çekip çıkaramıyordum.
kan tutmuştu, kızıl güllünün çiçeğine muhtaçtım.
gözlerinin güneşi gibi doğmasına göğüme kan pahası.
deniz gibi içimi çekiyorum kabataş’tayım.
tırnaklarım yanıyor, yüreğim tutuşmuş ateşini dinliyorum.
gözlerimde ayaklanma yayılıyor,
yüzüm düşecek, yıkılıp dağılıyor hasretinin işgali