Nefesini Tuta Tuta Şiiri - Ozan Kaleli

Yüzünde, nedenini bilmek istemeyeceğim kadar mutlu bir ifade
Gözlerinde, baktıkça 1-0 yenik başladığım bir aşka davet,
Günü, yeri, saati belli olmayan 
Ve o dakika, o adreste bulunmayanı içeri almayan…
Sadece kendimin ilk olmadığını kavramaya yetecek tecrübem
Ve onun bunu anlaması için tecrübesine ihtiyaç bile duymaması

Elleri ve ayakları dahi olmasaymış durumu kurtaracak kadar güzel gülümseyen bir yüz
Zaten yüzünden başka hiçbir yerine baktırmayan bir hipnoz
Bak bak bıktırmayan bir çift göz
Geçmiş aşklarından, neler yaşamadığından duyduğum ezik korkum
Bir şekilde benim olacağını bilsem de
Yine de benim olma anından sonra yitireceğim
Yitirmesem dahi şüphelerle kendimi bitireceğim karanlık bir tünel
Dokundukça içime dokunan bembeyaz minik bir el

Kimlerin öptüğü değil zihnimdeki yönetmen damarı tıkayan
Kimlerin elinden tuttuğudur içinden gelerek…
Kimler için ağladığı, varsa kimi hala unutamadığı,
Kozamın içinde ayakları fazlasıyla gelişmiş kelebek…
Varsın bir gün sürsün sonrasında bitsin
Başka çare yok, illa yaşamak gerek…
Belki güzelliği hayal gücümün de gücüne gidecek
Kokusunu hücrelerime çekmeye değer, yine de
Nefes verdiğin anda gideceğini bilerek
Öyle bir kadını nefesini tuta tuta sevmek…