Nefesimi kestin Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Nefesimi kestin, yokluğun bir bıçak gibi kesildi,
Gözlerimde bir durgunluk, yüreğimde bir derinlik oldu.
İçimde fırtınalar kopuyor, sessiz çığlıklar yankılanıyor,
Gidişinle birlikte, anlamsız bir boşluk oluştu.

Sözlerin, rüzgar gibi geçiyor kulaklarımdan,
Yalnızlık içimde dolup taşıyor, duvarlarını örüyor.
Gözlerin gözlerimden kaçtı, izi kaldı içimde,
Nefesimi kestin, yokluğunla boğuluyorum şimdi.

Adını anmak yasak gibi, dilimde takılı kaldı,
Sensizlik bir bıçak gibi keskin, içimi deliyor.
Anılar, gözlerimde damla damla süzülüyor,
Nefesimi kestin, sessizliğin acısıyla yanıyorum.

Göğsümde bir ağırlık, adım atamıyorum,
Sensiz geçen zaman, yavaşça içimi parçalıyor.
Sesin yankılanıyor sessizlikte, yokluğunla büyüyor,
Nefesimi kestin, kaybolan bir nefes misali.

Yitirdiğimiz anılar, hüzünle sarılıyor etrafıma,
Gözlerinle kaybettiklerim, ruhumda bir yara açıyor.
Kalbimde bir çığlık, sessizce yankılanan,
Nefesimi kestin, içimde bir sessiz feryat var.