Nefesim Şiiri - İbrahim Mıstanoğlu

gözlerin yalnızlık zindanlarımda nefes aldığım pencerelerimken,
ne diye onları benden kaçırırsın be güzelim?
ne diye hayatta üzülmesi gereken bunca kişi varken, sen mahzunlaşırsın?
ne diye gülmek varken, sevmek bu kadar güzelken gözlerin buğulanır?
biliyorum aptallıklarım var bu aralar, sıksık, hatta bir hayli...
biliyorum sana, seni ne kadar çok sevdiğimi anlatamadım henüz,
ve biliyorum seni hiç hak etmezken,
yüreğim zindanlar kadar kapkarayken geldin hazan olmuş gönül bahçeme,
sevdin beni, hemde çok sevdin...
ben bir yalnızdım hayat denen bu karanlık sokakta
kenara atılmış, örselenmiş, kim olduğunu bilmeyen bir yalnız...
üzüyorsam seni bilmediğimden, bilemediğimden sevmeyi...
kızma bana, karartma o güzel kara gözlerini,
hele birde düşmesin o güzel gözlerinden bir damla yaş,
gül güzelim, gül ki nefes alsın bu yürek.
gül ki, hayat gülsün bize,
gül ki bi umut olsun sevgimize...
seni seven ya da sevmeyi senden öğrenen bi yürek...