Nefese Özlem Şiiri - Ozan İlbey

Ey gönül,
Yalnızlığın bile edepli sarılırken omuzlarına mahlası,
Şiir gibiydin kalem ucunda, mısralarca yazılası...
Bir bakış ki Ceylan kahvesi göz bebeklerinin içinde
Kırk yıl seninle dileğim tanrıdan aynı yastığa baş koyulası
Bir ömür kısacık kalır seninle yaşlanması
Akşamsefalarını kıskandıran mehtaptan,
Bir yıldızın ışığından yeryüzüne savrulan,
Hafif bir tebessüm döküldü dudaklarının kıyısından.
Zamana yenik düşeceğini bilmeden kapıldığı,
Ahenk; çehresi ikramdı özüme yansıyan,
Şah damarımdan daha yakın olan.
Bir sevdaya kul olmuşken, kalbimdeki kısık ezan,
Her çarpışta yankılanır, gönlümde iz bırakan,
Var ile yok arasına köprü kurar kaybolan,
Hayallerde yeşerir, kök salar avuçlarımdan.
Kulak asmadığın gönül kapında,
Gürzden yükselirken aşk naraları,
Titretiyor ses tellerimi, yüreğimi...
Kavuşuyor uzaklar yakınlara.
Görmez mi sanırsın ahvalimi, feryadımı?
Ah alır, şerre içerlenirsin; eyler gönül, avaresin.
Dizleri üzerine çökmüş, boynu kıldan incecik bir çiçeksin.
Kumdan kalelerin içinde dünyan saklanır da neylersin?
Oysa yaşamın sonunda, yeni yaşam...
Görmedik nice baharı, nice güzün harap halini,
Düşlerimizin kayıp kıyısında yitip giden sevinci...
İnsanoğlu bir gamın ortasında bekler sevdayı,
Kavuşmakla kaybolur, efsunu ve talihi...
Kıyısından tutunur, süzülür gam;
Var ile yok arasında noksan...
Terazinde şaşar, beşer gelgitte Araf'tan.
Lisanı dili geçmiş, lisan kendini arıyor insan.
Gönlüm, kabuk tutan sayfalara kanayan...
Özleminle, kollarında iki büklüm hüznüm.
Kirpiklerinden avuçlarına dökülüyorum;
Anne karnında unuttuğum huzurum,
Ateşler içinde yanan çocukluğumun,
Kül eden kimsesizliğim, suskunluğum...
Nefesinden bir meltem sakinliği hasretim.
Bu günü yaşadım; bugün de ölüyorum...
Artık mutluyum