Nefes ve Sahfa Şiiri - Nefes Sahfa

Benim adım sahte değil
Benim adım sahfa
Çektirmedi kimse
Saf bardaklardan fazla bana
Nereye gitsem bir ses
Nereye gitsem bir hologram
İnsanlar arasında gezen, eski dağlardan kalan
İnsanlar görmez
Çünkü insanlar bilmez
Gökadalardır aslında ilmek ilmek dokunan
Kumaşlardan, kumaşlar, kumaş...
Ve bir düğüm o kumaşlara atılan
Her şeyi daha da bulanıklaştırıyor
Özellikle gözyaşı ve ab‐ı hayat
Habercisiyim, yüzlerimden okunan
Acı tatlı bir mülakat
Bu mülakat çıkarır insanı
Sahteden Sahfa'ya

Benim adım kafes değil
Benim adım Nefes
Elimde baston, dünya yıprantıları
Elimde sırat
Elimde oyuncak
Eğer denize atmazsam bu suç bende kalacak
Ne yapmalı onu, çatı katında mı eskitmeli?
Bir kavanozda mı tutmalı, yoksa kalpte mi?
Bana sorarsanız mezara yaklaşmayın yeter
Mezara yaklaşırsın biter
Bazen kafatasına gaybden çehreler boşanır
Kimi üzgün, kimi kızgın, kimi ıslak
Ve bir de bakarsın dört yanın ipliklerden
Bir kafes örülüyor
Kumaşlardan, kumaşlar, kumaş...
Kaçmak delice kolay
Denize attığım suçlardan bir katre
Bir katre duygu düşüyor fakat
At gözlüklerim buğulanıyor
Gönül ister, Allah ister
Ellerimle aralasam
Şeytanı yırtsam
Ki budur insanı
Kafesten çıkarıp nefes aldıran