Nefes Almak Şiiri - Rabia Elçin Karataş

'Yaptığım tek şey anlamaya çalışmak' dedi adam;
Bu uzaklığın sebebini, seni yargılamadan.
Gözbebekleri büyümüştü her zaman ki gibi,
Nasıl büyümesindi ki, hayatının ışığıydı karşısında duran

Bazen böyle büyük bir aşkın kalbine nasıl sığabildiğini anlamadan
Sadece onu düşünüyordu nefes alır gibi, hiç ama hiç durmadan
Farkediyordu belki; kalbinin atışı değil, 'o'ydu onu hayatta tutan
Bu kadar hayati bir sevgiden, sadece bedeniydi kendine kalan.

'Gitmeliyim' dedi kadın, gözünden süzülen yaşı saklamaya çalışmadan
Belki biliyordu,belki ihtimal bile vermiyordu ama bu sözü değildi onu yaralayan
Adam anlamıştı ki bu gidişin dönüşü olmayacaktı kadının bir anlık bakışından
Artık kelimeler, cümleler anlamsızdı, gidiyordu canı, buydu aslolan.

Bir kelime bile etmedi adam bakarken kadının arkasından
Uzaklaşırken kadın kendi hayatı da aynı hızla uzaklaşıyordu ondan
Buz gibi olmuş çayından bir yudum daha alıp üşüdü yüreğindeki buzdan
Dünya yerli yerindeydi hesabı ödeyip çıktığında, bir oydu yaşamadan nefes alan