Nefes Alışların Anlam Kazansın Bu Canda

Ben senin kabusun değilim gecende...
Çığırtkan ruhunu esir eden beden değilim sende.
Her nefes alışında özümseyerek ciğerlerine doldurduğun son nefesim ben sende...

Şimdi bırak dizginleri, salıver hapsettiğin ne varsa sende bana dair.
Unutulmuşluğunu kelimelerle savurma yüzüme ki bir şamar gibi inmesin sözlerin yüreğime...

Şimdi uzaklarda bir düş olalım seninle, bırak kara matemleri…
Soysuz acıların damarını keselim, bitsin artık can çekişen bu yaralı hasretler.

Biz imkansızı gerilerde bırakalım.
Yelken açalım yeniden bizli ufuklara,
Grubun kızıllığında and içelim yeniden bizli yarınlara…
Sakın korkma yeni bir adım atmaya.
Dilediğin sonsuzluk, o karanlık dediğin yüzümün ardında…

Çek perdeleri aç yüreğini …

Bir yarış belki bu, dar zamanlarda aramızda kopan…
Bir öfkenin şahlanışı sende,terk edilmişliğin sancısı yüreğinde…
Yüreğin, tutunamadığı yüreğimden intikam alma peşinde.

Kendi dar geçitlerinde kendinle bir savaş beki de… Kim bilir?

Bir yazgı belki, belki kabulleniş çaresiz bir teslimiyetle neye ve neden diye sormadan…

Sorgulamadan…

İçimizde çoğalttığımız sessiz cümlelerle durmadan konuşmak kendimizle…Kendi kendimizle…Kimsesizliğimizle…

Gel sustur şimdi haykıran yüreğini...
Sustur ki nefes alışların anlam kazansın bu canda.

Gülşen ÖNCEL BOSTANCI