Kir pas içinde, yorgun ve bitkinsin,
ey gönül, nedir bu halin?
Kaç fırtına vurdu da sendeledi adımların,
hangi yük kambur etti düşlerini?
Ne zaman güldün de gülüşün eksildi,
kaç bahar geçip de umut ekemedin?
Ey gönül, söyle, neyi saklıyorsun içinde,
hangi acı suskunluğuna zincir?
Hep taşıdın, hep sustun,
yaralarını bile sarmadan yürüdün.
Ama yoruldun işte, belli…
Şimdi bırak, biraz da rüzgar taşısın seni.
Belki bir damla yağmur arındırır seni,
belki de sadece,
dinlenir gönlün sessizlikte.
Kayıt Tarihi : 3.11.2024 18:35:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!