Gözlerindeki yorgunluk mu?
Acıtan gözlerini.
Yoksa uykusuzluk mu?
Yoksa birikmiş umursamazlık mı?
Nedir bu ses bu karanlık?
Bu göremediğin insanlar.
Ah bu unutmaya alıştığın gerçekler.
Zaman aynı zaman değil.
İnsanlar aynı insanlar değil.
Dünya bile eski dünya olmadıktan sonra,
Keşke kana kana içseydin.
O cömert ve temiz çeşmeden.
Keşke ilgilenseydin küçük kardeşinle.
O zaman her şey daha kolaydı.
Sesini çıkarmasaydın başa gelen çekilirdi.
Oysa öyle yapmadın.
Sen bu olmayacaktın.
Bir kuru çığlık oldu içinde kalan.
Bu çığlık olmayacaktı…
31–12–2007
Yusuf BozkayaKayıt Tarihi : 8.11.2010 13:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!