Nedensiz Ağlardım Önceleri

nedensiz ağlardım ben önceleri
geçip gitmeyen kir gibi
dağlar ve uçurum sessizliğindeydi hüznüm
önce sen vardın
sonra ben geliyordum izlerini sahiplenip
adını bağırıyordum adıma battığında ismin
nedensiz ağlardım ben önceleri
ellerimde hayal izleri
ulaşılamazmış gibi
tırnaklarımda çizdiğim çiçek bahçesi
kırmızı bulutlu, erguvan entarili
bir mazlumu sevmek isterdim hep
sürekli yanmış bir yangından çıkıp
ona koşup, başımı dizlerinde avutmak
önce sen vardın
sonra ben geliyordum bir alevden çıkıp
her gördüğüm gökyüzünü sevdim ben sen diye
nedensiz ağlardım ben önceleri
ellerimde sana ait izleri
sana ait uzun ve keskin çizgileri
özledim hep, açık kapı içerilerinde
önce bir neden bulup, gözlerimi karartıp sonra
alevinden izlerina kar gibi yağıp
ben gelecektim sonra
mor sesime çabutlar bağlayıp
adaklık gerçekler söyledim yalanlara
sahi! sarılmak mıdır imkansızolan
yoksa imkanlımıdır kollarına ait olmak
sonsuz, ölesiye ve yalansız
nedensiz ağlardım ben önceleri
önce sen vardın sonra ben
sonra sevince seni, zulmüne alıştım
mahkumluğumun en sıvı haliyle ağladım
çalakalem bağırdım yasakken konuşmak
imansızlar ve kalembazlar sokağındadydım o gün
bir neden arıyordum ağlamak için
imanlı bir kalem battı gözlerimin aşksızlığına
ağlayışlarım denize düştü
ıslandım bulutlarda
başım ağrısı, kırbaç, hafakan
dostum, eşim, rüyalarım
nedenim oldular
çuval pantolonlu, yırtık entarili sevimli dişlek çocuklar
sağır, kirli, öncesiz kelimelerle örülü
nedensiz ağlamak
nedenlere sarılmaktır
sarıldım ben nedenlerime
ağlayayım diye....