Nedenim Şiiri - Habibe Merih Atalay

Nedenim

varlığın her türlü vücut bulması ve her halükarda ölmesi döngüsü

varlık belirli hedefler doğrultusunda hayvanlaşarak, bitkileşerek ve insanlaşarak bedenleşiyor.

varlık bedenleşirken döne dolaşa, aynı varlığın türevleri oldukları halde bu bedensel varlıklar, varlıksallığın bütüncül bilincini kaybetmiş ve yabancılaşmış varlıklar olarak birbirlerinden korkuyor.

artık başka bir şeysin işte. ama hâlâ varlıksın.

varlığın bilincine dön ve arzusunu, hedefini düşün, anımsa. çünkü köpek, kedi, yılan, ağaç değil, insansın.

çok uzun bir evrim sürecinden geçtim. artık ilk başlangıç noktasında değiliz görüyorum. ilk arzunun; her parcacığından bambaşka varlaştığımızdan, bütünün hedeflerinin önemi yokmuş gibi. ya da. hedefine çoktan ulaşmıştır.

bir noktada iziz 'öncelikli olanım' diye bir şey haline getirdiğimiz, vahisel kendimize 'insan' dediğimiz, dedirttiğimiz ve tüm ötekilerden farklı kıldığımız, aramızdaki farkı uçurum yarattığımız kendimiz-iz.

varlaştırılmaya, varlaşmaya, varlaştırmaya devam ettiğimiz kendimiz, devam ediyor, edecek, ediyorum ve çeşnilerimiz hiç bitmeyecek gibi. bitmeyecekmişim gibi sonsuzca.

amacı neydi başlarken saçılmaya, şimdi neye başlıyor bu saçmalık!

içimde bir tutam seviç pıtırcıklanmış gibi. hissediyorum sadece. çok, ama çok acaip bir tutam seviç! başka birşey, yok.

baktığım zaman görünen her parçam, her kendim, kendim ve tüm oluşumlarım, hepsinin içindeki pıtırcık, işte, aynı sevinç pıtırcığı tutamından iş işliyor, görüyorum.

köpek kuyruğunu sallayıp duruyor, ağzından dili salyalı sarkmış, bakışamıyoruz.

kedi gelip gidip sürtünüyor. bakışamıyoruz.

yılan ürkek ve sessiz kıvrılıp bekliyor. bakışamıyoruz.

bitki renkleniyor, çiçekleniyor, meyveleniyor. bakışamıyoruz.

bakışamıyoruz.
bütün varlıksallığımız sevinç duygusuyla saçıldı bütünümden. ve bakışamıyoruz. düşünebildiğim bundan ibaret.

yine az sonra, hepsi bir birini yiyip bitirecek. çöpleşeceğiz ama yok edilemeyeceğiz yine aynı sevinçten. sevinçle. özümün özü sevinçten, sevinçle, birbirimizin bakışımsız yaşlarımızda boğularak.

ve bu acaip sevinç pıtırcığı tutamı yine hüzne geçit açan.

hiçbiriyle bir kez daha rastlaşmayacağımız bakışmasız insan toplulukları arasında, hiçbiri bir kez daha, benle ben bile, yan yana ve diz dize gelemeyerek; bu insanlar, görüntümden çıktıkları an gibi aklımdan da uçup gidecek. ve ben aklımdan uçup gidecek.

hâlâ anlamamışsak da kendimizi ey varlık,
anladığımız bir an gelecek nedenimizi, geleceğimizde.

çünkü senin nedenin bu. kendini anlamak.