Neden Öyle Baktın Ki? Şiiri - Çizgili Mavi

Neden öyle baktın yüzüme, en son çıkarken odandan? “Nasıl?” diye sorma, bilmiyorum; esasen biliyorum da anlatamıyorum, gülmekle ağlamak, tebessüm etmekle nefret etmek, yaşamakla ölmek ve hatta beyazla siyah kadar birbirine benzemeyen pek çok şeyi, pek çok sesi, pek çok sözü, pek çok duyguyu ve pek çok düşünceyi harmanlayıp nasıl bakabildiğini anlatamıyorum…
Ama o bakışında bir şey vardı ve lanet olsun ki onu (da) bir tek ben anlarım. Müteessir bir tebessümdü; sanki bir şey, bir söz tebessümüne vesile olurken aynı zamanda başkaca da şeylere de sebep olmuş gibi baktın…
“Nasıl?” diye sorma bana, bilmiyorum!
“Sana öyle gelmiştir!” deme bana, biliyorum!
Neydi, nasıldı, nedendi…
Neden öyle baktın yüzüme, odandan çıkarayak.
“Beklendik şekilde” içemediğimiz sigara için yarın daha da beklendik olan içemeyeceğimiz gerçeğine rağmen, içeriz demiş olmamız mıydı? Yoksa daha basit, yoksa daha vahim, yoksa daha lanet olası, yoksa daha makul, yoksa daha makbul ve hatta yoksa daha meçhul bir şey miydi?
Dedim ya, nasıl desen anlatamam… Tasvir ederim, temenni ederim, iç çeker ah ederim ama anlatamam nasılını. Bu “neden öyle baktın ki?” bir suçlama, bir isyan, bir itiraz veya bir serzeniş değil; anlatmaya, anlatabilmeye ne imkan olan ne de anlatılabilen bir neden… Anlatamıyorum ama baktın…
Bunu bir tek ben biliyorum, senin dışında.
Şahidim yok, delilim, ispatım yok buna.
Bir sen vardın…
Bir de ben vardım.
Baktın. Öyle güzel, öyle meçhul, öyle nâçar, öyle girdap, öyle mutlu, öyle mahsun ve öyle ‘sen’ baktın ki…
Bunu (da) lanet olsun ki anlarım. Bir tek ben anlarım. Lanet olsun ki bunu da bir tek ben, bir tek senin gözlerinden-bir tek senin bakışlarından anlarım.