Nedamet Çiğlıkları Şiiri - Ebrar Sözüer

Hiçbirşey değişmedi ben hep aynıyım
Karanlığın koyusunda
Kuyunun ta dibinde
Çırpındıkça tükeniyor
Ağladıkça yoruluyor
Haykırmaya çalışıyor
Ama olmuyor
Duyuramıyorum

Ne gönül ne his ne yürek konuşabiliyor
Hepsi lal kesilmiş nefsin pençesinde
Arada bir yüreğimde bir sancı
Bir nebze umut
Ve ardından
Gözlerin
Işık oluyorsun karanlığa diye
Koşuyorum ardından ama
Tutamıyorum seni
Yakalayamıyorum asude rengini
Baharlarım tükendi şimdiden
Ne çiçeklerin pırıltısı ne kuşların cıvıltısı
Karanlıklar ülkesindeyim

Karalar içinde
Kara sesli kara yürekli
Kara…….
Bu hiç i kabul edermisin